“مرض” دارد، آن که “غرض” می ورزد!

اغتشاش نمایندگان عرب پارلمان اسرائیل در هنگام سخنرانی آقای مایک پنس معاون دونالد ترامپ در کنست

زبان پارسی واژه ها و استعاره ها و اصطلاحات بسیار جالبی دارد که یکی از آن ها “غرض و مرض” است – یعنی آن کس که غرض ورزی می کند، حتما بیمار است، مرض دارد، اگر نداشت غرض ورزی نمی کرد.

من بیش از نیم قرن از ایران دورم، ولی روزی نیست که به پارسی نگویم، یا ننویسم.

این زبان شکرشکن، با درون من در هم آمیخته است.

ولی پیش از آن که منظورم را بیان کنم، اجازه بدهید به ریشه موضوع بپردازم:

معاون رئیس جمهوری قدرتمندترین کشور جهان به دیدار از یکی از کوچکترین کشورهای دنیا آمده است. کشوری که در مساحت کوچک است، ولی جایگاهی بسیار گسترده در پهنه جهانی دارد و حضورش در خاورمیانه نیز بسیار چشمگیر است.

آن آقای معاون رئیس جمهوری، پشت تریبون پارلمان آن کشور کوچک قرار می گیرد و با گرمترین سخنان از دوستی دو ملت و ریشه های آن سخن می گوید، از لزوم برقراری صلح با فلسطینیان حرف می زند و در ضمن خواهان تلاش بیشتر به هدف مهارکردن زیاده خواهی ها و شرارت های حکومتی است که به نام اسلام می خواهد نوعی استعمار جدید را در خاورمیانه برقرار سازد.

حالا، در همان تالار و همان هنگامی که آن میهمان بلندپایه پشت تریبون قرار می گیرد که سخنان خود را آغاز کند، سیزده تن نمایندگان عرب پارلمان که از بودجه دولت اسرائیل حقوق می گیرند و طبیعی است که باید به این کشور وفادار باشند، شروع به اغتشاش می کنند و شعار می دهند “القدس الشریف، عاصمه فَلَسطین” یعنی اورشلیم والا، باید پایتخت فلسطین باشد.

یعنی اسرائیل و یهودیان را بر شهری که سه هزار سال پیش توسط حضرت داود بنا شده و بیت المقدس یهود در آن جا قرار داشته حقی نیست!

طبیعی است که رئیس جلسه دستور می دهد که این نمایندگان که رفتارشان با شأن مکان و مقام میهمان همخوانی ندارد، از جلسه بیرون برده شوند – کاری طبیعی و قانونی!

حالا از شما که بی شک با الفبای خبرنویسی و روزنامه نگاری آشنایی دارید، می پرسم که کدام یک از این دو موضوع، جنبه خبری مهمتری دارد؟

آیا سخنان میهمانی که معاون رئیس جمهوری یک ابرقدرت است، ابرقدرتی که می خواهد نظم نوینی در خاورمیانه برقرار کند – و یا شگرد اعتراضی یک گروه سیزده نفره که از سفره اسرائیل و از بودجه این ملت می خورند و کفران نعمت می کنند؟

حالا فرض بفرمائید که شما عقیده داشتید که دومی از اولی مهمتر است – یعنی این که یک گروه نماینده مجلس سروصدا راه انداخته اند، مهمتر از سخنان سیاستمدار ارشدی است که از دگرگونی عمیق سیاسی در خاورمیانه سخن می گوید.

بسیار خوب، دومی مهمتر از اولی است، فرض کنید که پذیرفتیم.

وقتی هم که از یک روزنامه نگار با سابقه بپرسید که “خبر” چیست و رویدادها چه موقع “خبر” می شود، در پاسخ می گوید که اگر سگ پای انسان را گاز بگیرد، این خبر نیست. ولی هنگامی که انسان پای سگ را گاز بگیرد، آن وقت می شود خبر.

بسیار خوب، ما این تعریف را می پذیریم.

ولی آیا نمی توانید انتظار داشته باشیم که شما هنگام خبرنویسی، با انصاف باشید، بی طرف باشید، واقعیات را تحریف نکنید و وقایع را آن گونه که هست ارائه دهید؟

ولی آیا سخنان مایک پنس هیچ ارزش خبری نداشت که شما حتی دو خط هم درباره آن ننوشتید و اظهاراتش را نادیده و ناشنیده گرفتید؟

این را شما می گوئید روزنامه نگاری حرفه ای و بی طرفانه و بی غرض؟

به فارسی می گویند “غرض و مرض”، آن که غرض ورزی می کند، حتما بیمار است، انسان تندرست که غرض نمی ورزد، مهر می ورزد.