آیا اسرائیل یک پادگان بزرگ نظامی است که همه سران و دست اندرکاران آن سابقه خدمت در نیروهای مسلح را دارند و یک حکومت جنگ طلب و میلیتاریستی برپا کرده اند که مردم را نیز سرکوب می کند و از فروپاشی پایه های قدرت یک رژیم دیکتاتوری جلوگیری می کند؟
این پرسش بارها توسط اسرائیل ستیزان و حتی یهودی ستیزان مطرح گردیده، زیرا تقریبا همه افرادی که در اسرائیل به سمت های بزرگ و کوچک منسوب می شوند، سابقه خدمت در ارتش و نیروهای مسلح را داشته اند.
در گفتگوی تلویزیونی شب گذشته (شنبه) بین دکتر محسن بنایی و آقای منشه امیر، همه جوانب این پرسش مورد بررسی قرار گرفت. دکتر بنایی گفت که او بی آن که بخواهد وارد بحث های سیاسی شود و جانب این یا آن را بگیرد، در دو سفری که به اسرائیل داشته، اثری از نظامی بودن این کشور و یا حضور سربازان در خیابان ها و مجامع را ندیده است و همه شهرهای اسرائیل زندگی عادی دارد و حتی افراد پلیس نیز به ندرت در خیابان ها دیده می شوند و مسلما سربازی به چشم نمی خورد. دکتر بنایی توضیح داد که تنها در محله های عرب نشین شرق اورشلیم که در مجاورت مرز اسرائیل با حکومت خودگردان فلسطینی قرار دارد، چند سرباز مسلح به چشم خود دیده است.
آقای منشه امیر در پاسخ به این ادعا که اسرائیل، در واقع یک پادگان بزرگ نظامی است که نه تنها مردان، بلکه بسیاری از زنان« آن هم سابقه خدمت نظامی دارند، توضیح داد که در دنیا دو نوع ارتش وجود دارد. به این مفهوم که در کشورهای دموکراسی، وظیفه ارتش پاسداری از مرزهای کشور و تامین امنیت نظامی مردم است. ولی در کشورهای دیکتاتوری، مانند حکومت اسلامی ایران، وظیفه اصلی نیروهای مسلح، پاسداری از رژیم در برابر خشم مردم است.
آقای امیر توضیح داد که هسته مرکزی ارتش اسرائیل بسیار فشرده و نسبتا کوچک است که از سربازان وظیفه و افسرانی تشکیل می شود که در سن پنجاه سالگی یا کمتر بازنشسته می شوند و لباس نظامی را بیرون می آورند و وارد جامعه می شوند و به مشاغل غیرنظامی و به ویژه مدیریتی می پردازند و از تجربیات گرانبهای آن در ارتش، در امور کشوری نیز استفاده می شود.
آقای منشه امیر در پاسخ به پرسش های دکتر بنایی توضیح داد که حتی هنگام برگزاری تظاهرات گسترده علیه دولت، هرگز سربازان به میدان آورده نشده و نمی شوند و سربازان، فقط در جریان مبارزه با تروریسم و امور امنیتی غیرسیاسی وارد میدان می شوند.
باید یادآوری کرد که شماری از امیران ارتش اسرائیل، پس از بازنشستگی و پوشیدن لباس شهروندی، وارد میدان سیاست میشوند و شماری از آنان دارای عقاید چپ گرایانه هستند و در راه پیشبرد صلح با فلسطینی ها تلاش می کنند. یتسحاک رابین پیش از آن که نخست وزیر شود، و تلاش صلح با فلسطینیان را سرلوحه کار خود قرار دهد، فرمانده کل ستاد ارتش اسرائیل و پس از آن وزیر دفاع بود.
آقای منشه امیر در پاسخ به پرسش های دکتر محسن بنایی، از جمله توضیح داد که ارتش اسرائیل یک نهاد کاملا مردمی است که در آن طبقات مختلف جوانان با هم آشنا می شوند، و بسیاری از سربازان در دوران خدمت و پس از آن حرفه هایی در ارتش فرا می گیرند که پایه و اساس شغل و فعالیت آن ها در زندگی شهروندی می شود. او گفت که شرکت های نوبنیان کامپیوتری در اسرائیل (استارت آپ) اکثرا از جوانانی است که در ارتش در رشته سایبری خدمت می کرده اند و امروز شرکت های تکنولوژی دارند که ارزش برخی از آن ها به میلیون ها دلار می رسد.
آقای امیر یادآور شد که در سال های نخستین استقلال دوباره اسرائیل، ارتش این کشور برای آموزش دادن صدها هزار مهاجری که وارد کشور می شدند، سپاه دانش، سپاه کشاورزی و سپاه بهداشت برپا کرده بود بعدها الگویی برای پادشاه ایران برای برپایی این گونه نهادها به هدف پیشبرد کشور بود.
نسخه کامل این گفت و شنود در اختیار کاربران و علاقمندان قرار دارد:
