برای ملتی که سده های متوالی زیر ستم و سرکوب قرار داشته و مورد تبعیض و محرومیت بوده است و از آزادی های انسانی محروم گردیده هیچ مژده ای شادی بخش تر و امید آورتر از مژده آزادی و رهایی و استقلال و خود فرمانی نیست و ملت اسرائیل چنین است.
قرنهای متوالی یهودی ها در سرزمین های بیگانه پراکنده بودند و همه جا مورد تبعیض قرار داشتند.
همه جا به آنها ستم می‌شد و محدودیت برای آنها قائل می شدند.
آنها را از بسیاری از مشاغل محروم می ساختند و هرگاه فرصتی برای آنها پیش می آمد یهودیان را مورد حمله قرار می‌دادند و اموالشان را می دزدیدند و خودشان را هم از آن سرزمین بیرون می کردند و یا به قتل می رساندند.
چنین بوده است در طول تاریخ که به آنها گفتند: یهودی سرگردان…
به صفحات تاریخ نگاه کنیم، می‌بینیم که در طول زمان در بسیاری از کشورها یهودی‌ها از کوچک ترین حقوق انسانی محروم بودند.
در روم باستان آنها را سرکوب کردند.
در اسپانیای قرون وسطا یهودیان را روی بوته های آتش قرار دادند و آنها را زنده‌زنده سوزاندند زیرا نمی خواستند از فرهنگ و آیین خود صرف نظر کنند.
و حتی در مشهد در قرن نوزدهم ی یهودیان را به زور شمشیر مسلمان کردند و چنین در دمشق نیز رخ داد و در اوکراین یهودیان را کشتند و اموال آنها را غارت کردند و فاجعه بار تر از همه جنگ جهانی دوم بود و هیتلر ۶ میلیون نفر یهودی را کشت و نابود کرد و تصور خام او این بود که یهودیت را نابود کرده است و این قوم و نژاد کوشا را از میان برداشته است.
و چه باطل می‌اندیشید…
و یهودیان در اثر وفاداری به فرهنگ و آیین خویش زنده ماندند و در طول تاریخ در طول دو هزار سال یهودیان هرکجا که بودند فرهنگ خود و زبان و آیین خود و سنت خود را حفظ کردند و به یاد روزی که به سرزمین پدری خود بازگردند و به یاد اورشلیم نیایش کردند و قطره اشک ریختند…
آنها هرگز مام وطن را به فراموشی نسپردند…
و اما نیایش تنها برای رسیدن به آزادی ها کافی نیست.
یهودیان از اواسط قرن نوزدهم سرنوشت خویش را به دست گرفتند و به تلاش همگانی پرداختند.
یهودیان برای رسیدن به هدف بازگشت به سرزمین پدری دست اتحاد به یکدیگر دادند و یکپارچه عمل کردند.
کنفرانسها برگزار کردند و با رهبران کشورهای مختلف تماس گرفتند و از آنها خواستند که اجازه دهند و امکان دهند که به سرزمین پدری خویش بازگردند.
اما در درجه نخست این همت خود یهودیان بود و کوشش و ابتکار و پیگیری آن ها بود که یهودیان را به استقلال دوباره و به خودفرمانی بازگرداند.
و این را ستایش می کنیم…
و اسرائیلیان هر سال این روز خود فرمانی و استقلال را جشن می گیرند و شادی می گیرند زیرا از این پس در سرزمین پدری می توانند شکوفا شوند و استعدادها و دانش و بینش خود را آشکار سازند و پرورش دهند و شکوفا کنند و چنین کردند و اسرائیل امروز که از صفر شروع کرد اکنون کشوری آباد و آزاد و در بسیاری از زمینه‌ها پیشگام ترقی بشریت محسوب می‌شود.
و حتی در مبارزه با کرونا…
باید یاد گرفت…
چگونه یهودیان به استقلال رسیدند؟
نخست آنکه سرزمین پدری را هرگز به دست فراموشی نسپردند.
یهودیان در طول تاریخ سه بار در روز در نیای های خود نام اورشلیم را ذکر کردند.
آنها در عید و مناسبت آرزو کردند که بتوانند به وطن خویش بازگردند.
در اواخر قرن نوزدهم بود که نخستین کنفرانس بزرگ یهودیان سراسر جهان برپا گردید.
کوشندگان یهودی دست اتحاد به یکدیگر دادند و هر یک برای بازگشت به سرزمین پدری و آبادانی آن دست به ابتکار و کوشش زدند و از همان ایام بود که جنبش بازگشت یهودیان به سرزمین پدری خویش آغاز گردید.
آنها با کوشایی و پویایی آمدند تا وطن ویران شده خود را از نو بنا کنند و از آن هنگام بود که گروه های عرب به ویژه افندی ها یعنی مالکان بزرگ به مخالفت و تحریک علیه یهودیان پرداختند.
یهودیان در این سرزمین نیز باتلاق ها را خشک کردند و آنها را برای کشاورزی آماده ساختند و اینجا نیز غارتگران عرب با آنان به مخالفت برخاستند و یهودیان را مورد حمله قرار دادند و اموال آنها را چپاول کردند.
اما یهودیان می‌دانستند و می‌توانستند از خود دفاع کنند.
جانفشانی می‌کردند…
کوتاه مدتی پیش از آنکه امپراتوری عثمانی فروپاشد دولت بریتانیا یهودیان قول داد که می‌توانند در سرزمین پدری خود خانه ملی خویش را از نو بنا کنند اما دولت انگلیس به یهودیان خیانت کرد و کوتاه مدتی پس از انتشار وعده نامه بالفور به خانواده روچیلد کتاب سفید از جانب بریتانیا منتشر شد و در آن بازگشت یهودیان به سرزمین پدری را محدود کردند و حتی ممنوع ساختند اما یهودیان با دست خالی اما با اتکا و ایمان به راه خود توانستند با بزرگ‌ترین قدرت نظامی آن دوران به ستیز بپردازند و در برابر آن بایستند.
یهودیان با برنامه‌ریزی بسیار دقیق توانستند حکومت قیوم بریتانیا را از این سرزمین بیرون کنند.
اما همسایگان عرب همزیستی با یهودیان را نپذیرفتند و گفتند سراسر این سرزمین متعلق به ماست و گفتند: به یهودیان امکان نخواهند داد که دوباره حکومت خود فرمان خود را برپا سازند و پس از آن که مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه ای برای تقسیم این سرزمین بین یهودی و عرب به تصویب رساند آنها گفتند که اسرائیل را نابود خواهند کرد.
ارتش‌های ۷ کشور عربی آن زمان درست در روزی که داوید بن گوریون استقلال این سرزمین را اعلام کرد و نام آن را اسرائیل گذاشت به این سرزمین حمله بردند و می‌خواستند این کشور نوپا را نابود کنند و آن را حکومت پوشالی نامیده بودند.
شاید درست می‌گفتند زیرا یهودیان در سرزمین پدری اسلحه کافی نداشتند.
اما جانفشانی داشتند و توانستند در برابر ارتش‌های عربی بایستند و آنها را شکست دهند.
چنین پیروزی در تاریخ بشریت شاید نظیر و شبیه نداشته باشد.
مردمی با تعداد کم با اسلحه ای که بیشترین بخش از آن را خود ساخته و تولید کرده بودند اما با جانفشانی و ایمان توانستند در برابر دشمن بایستند و او را شکست دهند.
اما حتی پس از آن بود که رهبران عرب موجودیت اسرائیل را برنتابیده و گفتند که ما این کشور نوپا را ویران می‌کنیم و نابود می‌کنیم و عملیات تروریستی علیه مردم اسرائیل آغاز گردید و ادامه یافت.
به کودکستان ها ریختند و کودکان را یکی پس از دیگری کشتند و در هر گوشه اسرائیل که توانستند به کشتن و ترور و خرابکاری پرداختند و اما ملت اسرائیل مقاومت کرد و همه آنان را خنثی کرد.
پس از آن جنگ های اعراب با اسرائیل بود به این امید که این سرزمین و این ملت نو خواسته را نابود کنند که باز هم نتوانستند.
جنگ سینای در سال ۱۹۵۷
جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷
جنگ یوم کیپور در سال ۱۹۷۳
و نبردهای دیگری که ترور فلسطینی علیه اسرائیل به راه انداخت هیچ یک نتوانست این کشور نوپا و این مردمان فداکار و این اتحاد همگامی را نابود کند و همه جا شکست خوردند.
و اسرائیل که با یک دست اسلحه به دست گرفته بود که از خود دفاع کند و با دست دیگر بیل کشاورزی در اختیار داشت و از خود دفاع می کرد و زمین را شخم میزد.
می‌ساخت و ابتکار به خرج می‌داد و در راه علم و دانش و فرهنگ کوشایی می‌کرد و همه جا موفق شد حتی در مبارزه با ویروس کرونا و آن را امروز می بینیم.
عامل اصلی این پیروزی ایمان به راه و دست اتحاد بود.
یهودیان در امور سیاسی اختلاف نظرهای بسیار شدید داشتند.
راست و چپ بودند.
مذهبی و سکولار بودند.
کارگری و کاپیتالیست بودند.
اما همه آنها دست اتحاد دادند و یک دموکراسی واقعی در این سرزمین به وجود آوردند و آن را به امروز رساندند و این برای ملت ایران و برای همه آنهایی که زیر سرکوب و ستم و ظلم و تبعیض قرار دارند می‌تواند آموزنده باشد.
دست اتحاد، جانفشانی ،ایثار، ابتکار و پشتکار می‌تواند یک ملت را از زیر بار ستم برهاند و آزادی را به او بازگرداند و ملت اسرائیل این چنین کرد و امیدوار باشیم که به زودی ملت ایران نیز بتواند به رهایی و خودفرمانی خویش بازگردد زیرا اطمینان داریم که ملت ایران ملتی سختکوش است و استعدادهای شگفت دارد و روزی که به این آرزوی خود برسد و آزادی سرزمین خود را بازگرداند ملت ایران نیز شکوفا خواهد شد و پیشگام ملت‌های منطقه خواهد بود.
به امید آن روز…
اورشلیم -۲۸ فروردین ۱۴۰۰ خورشیدی؛ ۱۷ آوریل ۲۰۲۱ میلادی
