حتی حکومت اسلامی ایران نیز همانند کشورهای اروپای غربی و ایالات متحده، از حکومت طالبان در افغانستان خواستار شدند یک دولت فراگیر برپا سازند. چنین خواسته ای از جانب رژیم ایران، در سخنان روز گذشته اسماعیل قاآنی، فرمانده سپاه قدس در نشست محرمانه مجلس شورای اسلامی و همچنین در اظهارات حسین امیرعبداللهیان وزیر خارجه جدید بازتاب یافت.
ولی در شبکه های اجتماعی، کاربران از حکومت می پرسند که برای رسیدن به این هدف چه اقدام عملی انجام داده است؟
آیا رژیم مستقیما به سرکردگان طالبان مراجعه کرد و قاطعانه و به صورت علنی از آنان خواست که دولت فراگیر برپا سازند؟
آن ها می پرسند: چرا رژیم ایران به طالبان یاری رساند که به قدرت برسد و اکنون که پاکستان به آن ها کمک می کند که خیزش مردمی در پنجشیر را سرکوب سازد، رژیم ایران ناگهان بیدار می شود و از احمد مسعود به طور شفاهی جانبداری می کند؟
برخی تحلیلگران امور ایران می پرسند: هنگامی که از خروج سربازان آمریکایی این چنین به وجد آمدند، و این “دستاورد” را به حساب خود نوشتند و عربده سردادند که فردا همین سرنوشت در انتظار اسرائیل خواهد بود، چرا به امور امنیتی ایران فکر نکردند و نیا اندیشیدند که قدرت گیری یک حکومت اسلامی اهل تسنن در مرزهای شرقی ایران، که گرایش های داعشی در آن وجود دارد، به یاری مردم افغانستان نشتافتند و حتی شیعه کشی در حکومت طالبان را انکار کردند و این سرکوبگران را “امارت اسلامی افغانستان” خطاب کردند؟
اسماعیل قاآنی فرمانده سپاه قدس ادعا کرد که رژیم ایران همه چیز را پیش بینی کرده بود و برای دفاع از امنیت کشور آمادگی کامل دارد. به گفته تحلیلگران، رژیم ایران از تسلط یابی طالبان بر افغانستان به همان اندازه غافلگیر شدند که ایالات متحده و بریتانیا غافلگیر شده بودند.
پرسش دیگری که مطرح می شود آن است که چرا نشست مجلس درباره افغانستان، در پشت درهای بسته برگزار شد و چرا از سخنان سپاهی قاآنی، تنها چند جمله آن انتشار یافت.
آیا این واقعیت که حسین امیرعبداللهیان با حامد کرزای رهبر پیشین افغانستان رایزنی کرد، می تواند نشان آن باشد که رژیم ایران نیز از جنبش پنجشیر حمایت می کند و قصد پشتیبانی علنی از آن را دارد؟
شاید این واقعیت که رژیم ایران فهیم دردشتی سخنگو و مشاور نزدیک احمد مسعود را پس از کشته شدن در کارزار پنجشیر “شهید” لقب داد، نشان حمایت از مردم افغانستان در برابر طالبان است؟
تغییر ۱۸۰ درجه ای سیاست رژیم ایران در برابر طالبان، نشانی جز سردرگمی و نادانی مقامات رژیم در بر ندارد.
دخالت پاکستان در جنگ افغانستان، ضربه ای به رژیم ایران نیز محسوب می شود که از امکان تاثیرگذاری در آینده افغانستان به دور می ماند.
یک تحلیلگر گفته بود که رژیم ایران برای دفاع از “حرم” نیروی نظامی به سوریه فرستاد، ولی اکنون هنگامی که “حریم” ایران به شدت به خطر افتاده، به لفاظی روی آورده و به “باج سبیل” بسنده می کند.
