در حالیکه کمیسیون اروپا یک قانون خاک خورده‌ی قدیمی به نام «قانون انسداد» را از صبح امروز (جمعه) برای حفظ برجام و معاملات اقتصادی با ایران به جریان انداخته، شرکت های بزرگ و بین المللی اروپایی، به سرعت و با پای خودشان یکی یکی عرصه اقتصادی ایران را ترک می‌گویند. تنها در عرض دو سه روز گذشته و هفته‌ها پیش از اجرایی شدن دوباره‌ی تحریمهای آمریکا علیه ایران، سه شرکت معظم بین المللی که همگی اروپایی هستند، عطای تجارت با ایران را به لقایش بخشیده اند و اعلام کرده‌اند که تمام فعالیتهای خود در ایران را به زودی متوقف کرده و یا خواهند کرد.
پس از شرکت بزرگ نفتی «توتال» فرانسه که چهارشنبه همین هفته (۲۶ اردیبهشت/۱۶مه) اعلام کرد چنانچه دولت آمریکا به او معافیت از تحریمها را ندهد، پروژه توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی در ایران را رها کرده و از ایران خارج خواهد شد، روز پس از آن، بزرگترین شرکت کشتیرانی جهان به نام «مولر مرسک» نیز که یک شرکت دانمارکی است، اعلام کرد که دیگر از مبدأ و به مقصد ایران سفارشی را برای حمل کالا قبول نخواهد کرد.
US withdrawal from the JCPOA: Total’s position related to the South Pars 11 project in Iran https://t.co/nFbmsn5RFk
— Total Press Office (@TotalPress) May 16, 2018
دیروز (پنجشنبه ۲۷ اردیبهشت/۱۷ مه) شرکت ایتالیایی فولاد «دانیلی» نیز که از بزرگترین و مطرح ترین شرکت های فعال در زمینه صنعت فولاد در جهان است، اعلام کرد که به خاطر تحریم های آمریکا، ادامه فعالیت های اقتصادی در ایران برایش ممکن نیست و بازار ایران را ترک خواهد کرد. ارزش قراردادی که میان ایران و شرکت ایتالیایی امضا شده بود، ۵ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار بوده است.
انتظار می رود که در روزها و هفته های آینده، دیگر شرکت های بزرگ اروپایی نیز از ایران خارج شوند و قراردادهای چند میلیارد دلاری خود با ایران را لغو کنند.
آمریکا قوی ترین اقتصاد جهان، به تنهایی حدود ۲۵ درصد از کل تولید ناخالص جهانی را در دست دارد، در حالیکه سهم ایران در خوشبینانه ترین حالت و در اوج صادارت نفتی، تنها نیم در صد است. بدیهی است که شرکت های بزرگ جهانی هرگز معامله با ایران را به آمریکا ترجیح نخواهند داد، هرچند دولتمردان کشورهایشان مایل به تجارت این شرکت ها با ایران باشند. همانگونه که امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه به درستی اشاره کرده است، شرکتهای بزرگ اروپایی خودشان باید تصمیم بگیرند که با ایران تجارت کنند یا خیر، چرا که کشورهای اروپایی بر خلاف ایران که اقتصادش در چنگال دولت و سپاه پاسداران اسیر آمده، دارای اقتصادی باز و کاملا آزاد هستند و دولت‌های اروپایی نمی‌توانند برای آنان تعیین تلکیف کنند.
تمام مدیران شرکت های بزرگی که داوطلبانه تجارتشان با ایران را متوقف کرده اند، همگی به این نکته اذعان کرده اند که مایل نیستند به خاطر فعالیت در ایران، بازار بزرگ آمریکا را از دست بدهند و یا دچار تحریم دولت آمریکا و جریمه های سنگین شوند، چراکه معامله با ایران، نه تنها می‌تواند قراردادهای کلان اقتصادی آنان با آمریکا را به خطر اندازد، بلکه موجب قطع دسترسی آن‌ها به سیستم مالی ایالات متحده و ایجاد مشکل برای فعالیتهای بانکی آنان در سرتاسر جهان شود.
بدین ترتیب حتی به کارگیری «قانون انسداد» که ۲۲ سال پیش از سوی اروپاییها برای مقابله با تحریمهای آمریکا علیه کوبا و حفظ منافع شرکتهای اروپایی تصویب شده بود ولی هرگز اجرایی نشده بود، شاید تنها و تنها بتواند شمار اندکی از شرکتهای کوچک اروپایی فعال در ایران را که در آمریکا فعالیت اقتصادی ندارند، از گزند تحریمهای آمریکا حفظ کند ولی مطمئنا این میزان از روابط تجاری، نه خواست ها و انتظارات حکومت ایران از برجام را برآورده خواهد کرد و نه سود اقتصادی مورد نظر اروپایی ها از معاملات اقتصادی با ایران را.
بایک نگاه به تاریخ میتوان پی بردکه این مردم هستند که تاوان حماقت های حاکمان خودرامی پردازند وبیچاره هموطنان ما.
صدهامیلیارددُلاررادرچاه ویل انرژی هسته ای!! ریختندوهنوزهم باید بریزند. بایک صدم این مبلغ میتوانستند یک بنیادزلزله شناسی پرپاکنندوبااستخدام کارشناسان ومهندسین ازچهارگوشه دنیا به تدوین ظوابط ساختمان سازی اقدام کنند تادرآینده بایک زلزله پنج ریشتری آن همه خرابی وکشتارببارنیاید.