عماد باقی، حقوقدان و فعال حقوق بشر، با اشاره به یک بام و دو هوای حکومت ایران در مورد داعش و طالبان، در کانال تلگرامی خود نوشت:
«من هم به‌لحاظ حقوق بشری و هم دینی، جز در مقام دفاع در برابر تجاوز به هیچ جنگی اعتقاد ندارم و هر جنگی را ذاتا نامشروع می‌دانم اما این سوال وجود دارد که: سالها نیروهای انسانی و مادی کشور را در سوریه که این همه از مرزهای ما دور بود هزینه کردند با این استدلال که جلوی غلبه افراطیون را بگیرند و اگر آنجا با داعش و افراطیون نجنگند فردا باید در مرز های ایران با آنها روبرو شویم و‌منت سر همه می گذاشتند که اگر امروز امنیت دارید به‌خاطر این است که آنها را در سوریه زمین‌گیر کرده‌ایم.»
باقی در ادامه نوشت: «بگذریم از اینکه داعش تا اربیل و موصل و کنار گوشمان هم آمدند و بگذریم از اینکه حضور ایران در سوریه اساسا قبل از ظهور داعش بود اما وقتی نام آن را جنگیدن با دشمن در خارج از مرزهای خود می‌گذاشتند، با همین منطق چرا نظاره‌گر قدرت‌گیری طالبان در افغانستان شده‌اند؟»
آیا آن استراتژی معیوب است یا این نظاره‌گری؟
باقی در ادامه انتقاد خود به سیاست‌های متناقض حکومت ایران نوشت: «اگر می‌توان درباره افغانستان که پاره تن ما و همزبان و همسایه ماست، شیعیانش در خطر کشتار، زنان و دختران سنی و شیعه و غیره در معرض تجاوز هستند، جلوگیری از حکومت طالبان را دلیل دخالت ندانست، چرا درباره سوریه چنین نکردند؟ درباره افغانستان توقع جنگ نداشتیم ولی حتی از نظر کلامی هم در برابر فجایع هولناک افغانستان کوتاهی کردند».
باقی در پایان گفت: «اینجا در مقام دفاع از یک استراتژی خاص یا ترغیب به جنگ در هیچ کشور دیگری نیستم، فقط تناقضی پرهزینه و سوالی را که باید پاسخ دهند مطرح کرده‌ام».
