به دنبال اعلام کناره گیری اویگدور لیبرمن از مقام وزارت دفاع، امروز (پنجشنبه) تماس های گسترده سیاسی بین احزاب ائتلافی همچنان جریان دارد و حداکثر تا فردا مشخص خواهد شد که آیا دولت کنونی با برخورداری از یک اکثریت ضعیف و شکننده به کار خود ادامه می دهد و یا آن که انتخابات زودرس برگزار خواهد شد.
لیبرمن که رهبری حزب ییسرائیل بیتینو (اسرائیل خانه ماست) را در دست دارد و یکی از شخصیت های پرقدرت اسرائیل محسوب می شود، قرار است امروز استعفا نامه رسمی خود را به نخست وزیر تسلیم کند.
در قوانین اسرائیل، نخست وزیر نمی تواند با درخواست کناره گیری یک وزیر مخالفت کند و این استعفا نامه با گذشت دو روز، اعتبار می یابد و قطعی می شود. در این دو روز، وزیر می تواند استعفای خود را پس بگیرد.
سرنوشت دولت ائتلافی، اکنون به تصمیم بنیامین نتانیاهو بستگی دارد که آیا پست وزیر دفاع را به نفتالی بنت رهبر جاه طلب حزب هبیت هیهودی (خانه یهود) بسپارد و یا آن را خود در دست داشته باشد.
اگر خواسته بنت تامین نشود، حزب او نیز از کابینه کناره گیری خواهد کرد و آنگاه چاره ای جز برگزاری انتخابات زود رس نخواهد بود. ولی اگر نتانیاهو آرزوی دیرین رقیب سیاسی خود را تامین کند و پست وزارت دفاع را به او بسپارد، آنگاه موجودیت دولت کنونی، با اکثریت یک کرسی در پارلمان (یعنی جمعا ۶۱ کرسی از ۱۲۰ کرسی مجلس) به موجودیت خود ادامه خواهد داد.
بنت بارها گفته است که خود را لایق احراز مقام نخست وزیری می داند و اگر حزب او در انتخابات کرسی های بیشتری به دست آورد وی خواهان رسیدن به این مقام خواهد گردید.
در مرحله کنونی، بنت به پست وزارت دفاع چشم دوخته که پس از نخست وزیری، مهمترین مقام در کابینه محسوب می شود.
نتانیاهو در حال حاضر وزارت امور خارجه را نیز در دست دارد که یک وزارتخانه مهم محسوب می شود و یک سرپرست جدی می خواهد. ولی تحلیلگران می گویند که او امور خارجی کشور را به خوبی اداره می کند و کمبود وزیر خارجه تمام وقت محسوس نیست.
ولی در عین حال، مقام وزیر دفاع، به ویژه در شرایط امنیتی کنونی در اسرائیل، پستی است که یک سرپرست جدی و تمام وقت می خواهد و برخی می گویند که نتانیاهو نخواهد توانست با داشتن مقام نخست وزیری و سرپرستی وزارت خارجه، پست وزیر دفاع را نیز به عهده بگیرد.
انتظار می رود که نتانیاهو در ساعات امروز و یا حداکثر فردا تصمیم خود را اعلام کند و سرنوشت انتخابات آینده رقم بخورد.
در اسرائیل نسبت به تصمیم لیبرمن برای کناره گیری از مقام وزارت دفاع دیدگاه های متفاوتی بیان شد. طرفداران او و همچنین افرادی که خواهای سیاست کوبنده تری علیه سازمان های ترور فلسطینی در غزه هستند، اقدام او را ستودند. در مقابل، آنانی که پشتیبان نتانیاهو هستند و یا طرفدار سیاست نرم تری در برابر اهالی غزه می باشند، او را متهم ساختند که بی مسؤولیتی نشان داده و در شرایط حساس امنیتی، پست خود را ترک گفته است.
نتانیاهو شب گذشته در یک همایش رسانه ای، در دفاع از سیاست های دولت خود و مخالفت به حمله نظامی به غزه گفت که نمی توان همه دلائل را علنی ساخت و علل را یکی یکی اعلام کرد. ولی رهبر خوب کسی است که گاهی حتی برخلاف میل مردم اقدام کند، زیرا آن ها از همه واقعیت ها آگاهی ندارند.
برخی منابع آگاه این احتمال را مطرح می سازند که امیرنشین های عرب و همچنین مصر و اردن، اسرائیل را زیرفشار گذاشته بودند که اوضاع را بیش از این وخیم نسازد. دولت مصر نیز در برقراری آتش بس نقش بسیار فعالی داشت و اسرائیل را زیر فشار گذاشته بود و دولت اورشلیم نمی تواند خواسته های دولت قاهره را نادیده بگیرد. قرار است یک هیات امنیتی مصری، امروز یا فردا وارد اسرائیل شود تا درباره تقویت آتش بس با مقامات اسرائیلی گفتگو کند.
یک روزنامه اسرائیلی نیز از قول کارشناسان نظامی نوشت که کناره گیری لیبرمن، جای افسوس ندارد. زیرا او وزیر دفاع برجسته ای نبود.
در گزارش های پیشین گفته شده بود که همه امیران ارتش و شخص نخست وزیر با شدت عمل بیشتر در مورد غزه، و یا انجام یک حمله گسترده نظامی مخالفت می کردند و تحلیلگران می پرسند که لیبرمن چگونه می توانست در چنین شرایطی اختیارات خود را به عنوان وزیر دفاع اِعمال کند و با ارتش و نخست وزیر همگامی و همخوانی داشته باشد.
در هر حال، حماس و سازمان های ترور فلسطینی در غزه، اعلام کناره گیری لیبرمن را جشن گرفتند و شیرینی تقسیم کردند و آن را یک پیروزی دیگر برای خود دانستند. زیرا، علت استعفای او، مخالفت نخست وزیر با سرکوب شدیدتر گروه های فلسطینی می باشد. حماس ادعا می کند که نتانیاهو بیم دارد با عملیات مسلحانه آن گروه رویارویی کند.
با این همه، یک نظرسنجی که شب گذشته نتایج آن انتشار یافت، نشان می دهد که تقریبا دو سوم از پرسش شوندگان بر این باورند که نتانیاهو در برابر حماس و تعرضات آن ضعف نشان داده است. ولی در همان حال، عملکرد لیبرمن به عنوان وزیر دفاع نیز از نمره بالایی برخوردار نشد.
اسرائیل باید اعراب را برای رویارویی بیشتر نظامی بیشتر تشویق و ترقیب کند نه آنکه به خاطر تهدیدهای توخالی ایران برای قطع جریان و گاز و نفت اعراب کشمکش در یمن به کمک پول گاز قطر و ایران و ساخت موشک های نامرئی در برابر با سیتمهای ضد موشکی اسرائیل و آمریکا او ضاعشان به چنین روزی دربیاید و آمریکا و اسرائیل چنین زخم خورده در مقابله با ایران به نظر برسند چرا هواپیماهای اسرائیلی فقط غزه را بمب باران میکنند؟ اینهمه جا در سوریه و ایران و عراق وجود دارد، چرا ائتلاف راحت داعش را در سوریه و عراق بمب باران میکنند و لی ناوگان هوایی نظامی اسرائیل و اعراب و آمریکا از رویا رویی هوایی در داخل ایران و بمب باران پادگانها و پایگاههای ایران و حزب الله و حشد الشعبی اکراه دارند و میترسند و هیچ برنامه ای ندارند و از تهدیدهای توخالی ایران میترسند؟ در صورتی که نقطه اتکای ایران کشور ضعیف و ترسوی روسیه است که تازه با حمایتهای رهبران ایران و ترکیه درحال شجاع شدن بوده و هدف ایران و ترکیه آن است و آنها درصددند با کمک بیدار کردن خرس سالها خفته روسیه از خواب و ابر قدرت شدن مجدد آن نه تنها امنیت اسرائیل بلکه امنیت جهانی را به چالش بکشند و در گروگان خود داشته باشند.