در اسرائیل غم و شادی در هم آمیخته و یادبود جانباختگان با پیروزی استقلال همراه است

 

دانلود فایل صوتی تفسیر

ملت اسرائیل و یهودیان جهان، در هفته ای که گذشت، یک اندوه را پشت سر گذاشتند و در این هفته اندوه دیگری را پیش رو دارند.

پنجشنبۀ گذشته یادروز قربانیان هولوکاست برگزار گردید و چهارشنبه این هفته روز گرامیداشت سربازان و رزمندگان اسرائیلی است که در دفاع از میهن جان باختند و با خون خود نهال استقلال و امنیت کشورشان را آبیاری کردند.

ملت اسرائیل در غم زاده شده، ولی در شادی زیست می کند. زیرا فردای یادروز جانباختگان، جشن استقلال اسرائیل است که هفتاد سال را پشت سر گذاشته و مسکن و ماوای همه یهودیانی بوده که در سرزمین های پراکندگی، هرگز روی آرامش به خود ندیدند.

بازیابی استقلال اسرائیل پس از دو هزار سال آوارگی، حماسه ای باور نکردنی است.

در طول زمان، همه ملت ها و اقوامی که سرزمین آن ها توسط بیگانگان اشغال گردیده و خود به اسارت یا تبعید برده شده بودند، نابود شدند و اثری از خویش باقی نگذاشتند.

ولی ملت یهود، با وجود بیست سده آوارگی، هرگز امید بازگشت به وطن را از دست نداد، هرگز اورشلیم را فراموش نکرد و همیشه برای آن و به سوی آن نماز گزارد.

یکصد و شصت سال پیش، که جنبش بازگشت یهودیان اروپای شرقی به سرزمین پدری آغاز گردید، چه کسی می توانست تصور کند که در ظرف چند دهه، یهودیان خواهند توانست دوران خودفرمانی را احیا کنند و کشور خویش را دوباره برپا سازند؟

این معجزه انجام گرفت و اسرائیل استقلال خود را باز یافت و ملت یهود در سراسر جهان، دیگر خود را یتیم و بی سرپرست و دیوار کوتاه نیافت.

در آن روزهای نخست اعلام نوبرپایی، بودند حکومت هایی که اسرائیل را کشور پوشالی می نامیدند.

اعراب گفته بودند که در ظرف دو هفته این کشور نوپا را نابود خواهند کرد و مردمان آن را به دریا خواهند ریخت.

این ها آرزوی هایی بود که به باد رفت و رویاهایی بود که فنا شد.

ملت اسرائیل با سخت کوشی، با ایمان به حقانیت خویش و با مدیریت و کیاست و درایت، توانست در این سرزمین کوچک، یک  کشور بزرگ از نظر علم و صنعت، و فن آوری و تولید به وجود آورد که در تاریخ کشورهای جهان همانند ندارد.

امروز می بینیم چگونه کشورهایی وجود دارند که به خاطر نابخردی رهبرانشان و تعصب و تحجر فکری آنان، رو به قهقرا می روند و ادامه پیشرفت به سوی تمدن بزرگ، به پسرفت به یک هزار و چهارصد سال پیش گرفتار آمده اند.

می بینیم که کشورهای بزرگی چون چین و هند که با هم یک سوم از جمعیت کل جهان را تشکیل می دهند، دست تقاضا به سوی اسرائیلی دراز کردند که از نظر مساحت یکی از کوچکترین کشورهای دنیا، و از نظر جمعیت، در ردیف کمترین آن ها قرار دارد.

در درازای هفتاد سال استقلال اسرائیل و هشتاد سال پیش از آن، که ناسیونالیسم سکولار یهودیان شکل گرفت، آنان و ملت اسرائیل زیر بیشترین فشار ها و تهدیدها قرار داشتند.

در این یکصد و پنجاه سال، یهودیان و اسرائیلیان حتی یک لحظه روی آرامش به خود ندیدند.

شگفت آور نیست!

یهودیان در طول دوهزار سال پراکندگی نیز همیشه مورد تعرض و آزار قرار داشته اند.

از روز ازل، ادعا کردند که یهودیان مسوول مصلوب شدن حضرت عیسی مسیح بوده اند. ولی عیسی یک یهودی بود و مسیحیت سیصد سال پس از مصلوب شدن او به صحنه آمد. حکومت سرزمین یهود در تسلط رومیان بود و یهودیان، اختیاراتی در امور سرزمین خود نداشتند.

بی تردید، اگر این باورهای خرافی و بیمارگونه وجود نداشت، بعید می نماید که هیتلر می توانست مردم آلمان را برای اجرای اندیشه های پلید و شیطانی خود علیه یهودیان بسیج کند.

در آن سال هایی که حکومت نازی شش میلیون نفر یهودی را به اردوگاه های مرگ فرستاد، یهودیان کشوری نداشتند که در برابر بدخواهان بایستد و ارتشی نداشتند که از آنان دفاع کند.

اکنون نیز که یهودیان هم کشور دارند و هم یک ارتش قوی، دنیا آن ها را زیر ذره بین قرار داده و اعتراض می کند که چرا اسرائیل در برابر ترور فلسطینی از خود دفاع می کند.

هنگامی که در عملیات دفاعی اسرائیل در برابر تروریست ها و آدمکشان، یک زن و کودک فلسطینی نیز کشته می شوند، فریاد بر می آورند که اسرائیل مرتکب جنایت شده و این در حالی که آن زن و کودک کشته شده را خودشان سپر بلای خویش کرده و به مصاف اسرائیل فرستاده بودند.

به دور و بر خود بنگرید و ببینید که چگونه حاکمانی که خود را مسلمان و پیرو دین مبین اسلامی می دانند، برادران مسلمان خود را می کشند و به نام دین، به شنیع ترین جنایات دست می زنند و تمدنی را که موجب افتخار ملت و سرزمینشان بوده با دست خویش نابود می کنند و همانند حیوانات وحشی و جنایتکاران دیو صفت، به روی مردمان خویش بمب شیمیایی می ریزند و لحظه ای تردید به خود راه نمی دهند و به کوچکترین عذاب وجدان دچار نمی شوند.

ولی هنگامی که فلسطینی با چاقو به یک اسرائیلی حمله می برد، و یا با اتومبیل او را زیر می گیرد، و یا در اتوبوس و معابر عمومی بمب می گذارد، تا کورکورانه مردم را بکشد، و اسرائیل از خود دفاع می کند و تروریست را در هنگام اجرای جنایت به گلوله می بندد و از پای در می آورد، اعتراض می کنند که اسرائیلی چه حقی داشته است از خود دفاع کند؟

ارتش ترکیه به خود حق می دهد که کردهای کشورش را بمباران کند و زن و کودک را بکشد، و سپس وارد خاک همسایگانش شود و در سوریه به شهرها و شهروندان حمله برد و در شمال عراق به بمباران بپردازد.

در برابر این جنایات، کسی حرفی نمی زند و اعتراضی نمی کند – و این در حالی که کردها نمی خواهند کشور ترکیه را نابود کنند و یا مردم آن را بکشند، بلکه می خواهند در کنار ملت ترک، زندگی شرافتمدانه ای داشته باشند.

ولی تروریست های عرب که اسرائیل را هدف حمله قرار می دهند و زن و کودک اسرائیلی را می کشند، آن ها قصد نابودی این کشور را دارند، سراسر این سرزمین را طلب می کنند و به بخشی که به آن ها اختصاص یافته بسنده نمی کنند.

نهادهای بین المللی، با عضویت کشورهایی که اکثرا دیکتاتوری هستند و ستم می کنند، اسرائیل را زیر ذره بین قرار داده اند.

آن ها هزاران نفر انسان هایی را که در جنگ های داخلی و به دست حاکمان و یا برادران و یا همکشیانشان خونشان ریخته می شود، نادیده می گیرند و تنها به این امر می پردازند که چرا در عملیات دفاعی اسرائیل، انگشت کوچک یک فلسطینی زخمی شده است.

ولی هیچیک از این نامهربانی ها و تبعیض و ستم ها علیه اسرائیل، این کشور را از مسیر پایبندی به اصول اخلاقی و انسانیت دور نساخته است.

حماس که خواهان نابودی اسرائیل است، کودکان و نوجوانان را به مرز اسرائیل می فرستد تا به اعتشاش دست بزنند، بطری آتش زا پرتاب کنند، سنگ بیاندازند و جدار مرزی را پاره کنند و اگر هدف گلوله قرار گرفتند و هلاک شدند، حماس بتواند ادعا کند که اسرائیل کودک کش است. ولی خودشان کودک کش هستند که کودکان و نوجوانان را به مصاف اسرائیل می فرستند.

در همان حال، با شوربختی بسیار می بینیم که در قرن بیست و یکم، یهودستیزی نه تنها فروکش نکرده، بلکه گسترش نیز یافته است.

هفتاد و پنج سال پس از جنگ جهانی دوم و جنایات هیتلری و همدستانش، حکومت لهستان قانونی تصویب می کند که مفهوم آن انکار نقش لهستانی ها در فاجعه هولوکاست است.

می بینیم که آخوندهای کوردل و سیه اندیش مسلمان، در خطبه های خود همچنان هولوکاست را انکار می کنند و آن را افسانه می خوانند و حتی ادعا می کنند که برپایی دوباره کشور اسرائیل، انتقام جویی غرب نسبت به شکست صلیبیون در یک هزار سال پیش بوده است.

ارتش اسرائیل، هر سال در آستانه یادروز جانباختگان، شمار همه سربازان و آنانی را که در راه دفاع از میهن جان باخته اند، اعلام می کند. اسرائیل، فرزندان خود را هرگز به دست فراموشی نمی سپارد.

امسال نیز اعلام شد که در طول ۱۵۸ سال گذشته، یعنی از هنگامی که جنبش بازگشت یهودیان به سرزمین پدری آغاز شد، تا سالی که پشت سر گذاشتیم، ۶۴۵ر۲۳ سرباز و شهروند اسرائیلی در رویارویی با دشمن و یا در عملیات تروریستی جان باخته اند.

ظاهرا، هنگامی که این رقم با تلفات صدهزاری و میلیونی در جنگ های دیگران مقایسه می شود، بسیار کوچک و کم اهمیت به نظر می رسد. به طعنه می گویند که این رقم، حتی از تعداد تلفات تصادفات رانندگی در طول آن سال ها کمتر بوده است.

ولی در دیدگاه اخلاق و معنویات یهود، هر انسان یک جهان است و هر فرد یک میهن است و هنگامی که جان می بازد، باید برایش گریست و یاد او را گرامی داشت.

در اسرائیل، آئین یادروز جانبگان، ۲۴ ساعت پیش از سالروز استقلال کشور برگزار می گردد.

یعنی، غم و شادی در هم آمیخته است. زیرا بدون آن غم، بدون آن فداکاری و ایثار، این شادیِ رسیدن به خودفرمانی به وجود نمی آمد.

در این روزهایی که خاورمیانه همچنان در آتش جنگ و خونریزی و بی ثباتی و اغتشاش می سوزد، و خصومت فلسطینی نسبت به اسرائیل به اوج رسیده، و حتی حکومت خودگردان فلسطینی و رسانه های آن به تبلیغات زهرآگین علیه اسرائیل و حتی ملت یهود ادامه می دهند، دعا کنیم که جنگ و خونریزی پایان گیرد و پیشگویی اشعیای نبی پیامبر یهود به واقعیت بپیوندد که  گفت: باشد روزی که جنگ افزارها را به داس مبدل سازند و دیگر کسی به روی کسی شمشیر نکشد و فن جنگ آموخته نشود.

امید داریم که آن روز، هرچه زودتر فرا رسد. بشریت به آرامش و همزیستی، دوستی و همکاری، سخت نیاز دارد.

اورشلیم، شنبه ۲۵ فروردین ماه ۱۳۹۷ خورشیدی، چهاردهم آوریل ۲۰۱۸ میلادی

 

 

 

 

4 دیدگاه‌

  1. یک یهودی یک اسرائیل یک دنیای یهودی
    یک آرزو یک آرزومندی یک دنیای آرزوها

    اسرائیل تنها کشور یهودی در سراسر جهان است. اسرائیل یک امید بزرگ جهانی است

    ما همه یهودی هستیم
    ما همه به اسرائیل امیدوار هستیم
    ما همه به اسرائیل نیازمندیم
    ما همه با اسرائیل هستیم
    ما همه اسرائیلی هستیم

  2. به نام خدا.ما از غرب و مخصوصا انگلیسی ها خوشمون نمیاد چون یه قدرت تجزیه کننده ایران بودن همیشه همین بحرین الان کلی نفت توشه رو چه حسابی از ایران جدا کردن خوب معلومه بعدا یه همچین حکومتهایی مثل الان بی رحم سر کار میان ولی نفعشون اینه که خاک کشورو حفظ میکنند مردمم از خاک دوباره بوجود میان همین انگلیس به خاطرش چقدر ایرانی توی قحطی کشته شد میگن ۱۸ ملیون ایرانی بودن مگه کمه نمیدونم جنگ جهانی اول بوده انگار بعدم کودتا ۲۸ مرداد اصلا این تاریخ ایرانو آدم میخونه حالش از غرب بهم میخوره

  3. سعی کن ناشکری هم نکنی بگو خدا را شکر که عدالت اینه پس ما همین عدالتو میخاهیم ناشکری زیادی میشه مثل مردم حلب که برگ درخت میخوردند حالا سهم فلسطینیها شد ۱۰ درصد نمیدونم چرا حی کم میشه مثل خاک ایران که تو طول تاریخ مرتبا کم شده نمونش همین بحرین زیادم دور نیست میگن نفت زیادی هم توی حوزش پیدا شده

Comments are closed.