بیست و پنج سال از امضای پیمان صلح بین اسرائیل و اردن می گذارد، ولی به مناسبت این رویداد فرخنده که اردن را از جَرگۀ دشمنان اسرائیل بیرون آورده و به نزاع خونینی که ده ها سال ادامه داشت پایان داد، هیچ گونه مراسم رسمی از جانب هیچ یک از دو کشور برگزار نشد و این امر می تواند نشان آن باشد که روابط متقابل به سطح بالای دوستی و همکاری، آن گونه که اسرائیل انتظار داشت نرسیده است.
بیست و پنج سال پیش در چنین روزهایی بود که زنده نام یستحاک رابین نخست وزیر اسرائیل، در کنار ملک حسین پادشاه اردن ایستاد و با حضور پرزیدنت بیل کلینتون پیمان تاریخی صلح بین دو کشور را امضا کرد.
این یک اقدام شجاعانه از جانب پادشاه اردن بود که بیش از نیمی از مردم کشورش را فلسطینیان تشکیل می دهند و سازمان های ترور فلسطینی اقدام او را خیانت به آرمان های خود تلقی کردند و خواهان برانداختن حکومت هاشمی در اردن شدند.
فراموش نباید کرد که همین فلسطینیان صلح ستیز بودند که حدود پنجاه سال پیش از امضای این پیمان صلح، ملک عبدالله اول پادشاه اردن را به خاطر گرایش به صلح با کشور اسرائیل که هنوز به طور رسمی برپا نشده بود بیان داشت و حاضر شد با خانم گلدا مئیر که در آن زمان یکی از شخصیت های سیاسی برجسته یهودی در سرزمین اسرائیل بود دیدار کند.
در دوران ملک حسین، مناسبات اسرائیل و اردن گرم و دوستانه بود، ولی پس از درگذشت پادشاه، و انتقال کرسی به فرزند او ملک عبدالله دوم، مناسبات دو کشور رو به سردی تدریجی گذاشت و اکنون حدود دو سال است که سفیران دو کشور به خاک خود بازگشته اند و روابط فیمابین از طریق کاردار انجام می شود.
آخرین موردی که نشان از سردی روابط دارد، خودداری اردن از تمدید اجاره نامه دو جزیره کوچک در وسط رود اردن است که کشاورزان اسرائیلی در آن جا مکان سبز بسیار زیبایی به وجود آورده اند و محصولات خوبی پروریش می دهند. طبق پیمان صلح بین دو کشور، اسرائیل این دو جزیره را به مدت ۲۵ سال از اردن اجاره کرد و اکنون که دوره آن پایان یافته، ملک عبدالله دوم حاضر به تمدید اجاره نامه نیست.
با این همه روابط عادی بین دو کشور ادامه دارد و گردشگران اسرائیلی به اردن سفر می کنند و پروازهای مسافری بین دو کشور جریان دارد و چند کارآفرین اسرائیلی در اردن کارخانه هایی برپا ساخته اند که به تولید محصول ادامه می دهد.
