عید نوبرینه ها و یا عید شکوفایی گل ها، از آن نظر عید هفته ها نامیده می شود که طبق فرامین مقدس تورات، هفت هفته پس از پایان عید پسح، عید آزادی و بهار، واقع می شود و تاریخ آن همیشه ششمین روز از ماه عبری سیوان است.
شاووعوت یا عید گلریزان، همیشه هنگامی واقع می شود که فصل درو گندم و جو و سایر غلات به پایان رسیده و میوه و سبزی به وفور یافت می شود.
در ایام باستان که اقوام و ملل زندگی خود را از راه کشاورزی میگذراندند، هیچ سرور و شادمانی به پای مسرت دهقانان در فصل درو نمی رسید. در این فصل است که روستاییان، پس از هفته ها و ماهها فعالیت مشقت بار در صحرا، به درو کردن محصول خود می پردازند و نتیجه زحمات خویش را به چشم می بینند، و ملت یهود که در ایام باستان یک قوم کشاورز بوده، فصل درو را مبدا یکی از مهمترین اعیاد خود قرار داده است.
عید شابوعوت یکی از اعیاد سه گانه ای است که در آن، یهودیان باید برای زیارت خانه خدا و بیت المقدس (همان نیایشگاهی که سه هزار سال پیش به دستور حضرت داوود پادشاه یهود، و توسط حضرت سلیمان فرزند او بر پا گردید و کانون امید و نماد ملیت و ناسیونالیسم یهود است و به نام “صیون” |صهیون| نیز شهرت دارد) به اورشلیم بیایند و نوبرینه محصولات خویش را به حضور ذات مقدس پروردگار هدیه کنند.
… و در ایام باستان که بیت المقدس یهود، با همه جلال و جبروت خود هنوز برپا بود، یهودیان کشاورز دسته دسته و گروه گروه به سوی اورشلیم به راه می افتادند تا این فریضه ملی و مذهبی را بجای آورند.
در کتاب باستانی میشنا، مراسم تقدیم نوبرینه ها و زیارت اورشلیم به صورتی بسیار زیبا و دلنشین بیان شده است:
«شب پیش از عید، کشاورزان همه آبادیها در شهر اجتماع می کنند. در آن شب شهر آئین بندان شده و از هر کوچه و خیابان صدای موسیقی و آواز شنیده می شود. در آن شب هیچکس به خانه خود وارد نمی شود و سر به بالین نمی گذارد. زیرا همه در خیابان ها و میادین شهر اجتماع کرده و به شادمانی و سرور مشغول هستند و می گویند: “بیایید به صیون و اورشلیم روی آورده و در خانه خداوند به عبادت بپردازیم”.
شادمانی و سرور تا سپیده دم ادامه دارد و هنگامی که خورشید طلوع می کند، همه برای حرکت به سوی اورشلیم آماده می گردند.
پیشاپیش گروه گاو تنومندی در حرکت است که شاخهای آن با طلا پوشیده شده و نیم تاجی از برگ زیتون که علامت صلح و برادری است، پیشانی آن را زینت داده است. چوپانان در طرفین گاو حرکت می کنند و با نی آهنگ های روستائی می نوازند. کشاورزان و زائران خانه خدا، نوبرینه محصولات خود را در سبدی گذاشته و آن را به روی دوش حمل می کنند. آنانی که در حوالی اورشلیم سکونت دارند انجیر و شاخه های انگور با خود می آورند و کسانی که از آبادی های دور دست می آیند، کشمش و غلات می آورند».
در ادامه توصیف آیین جشن شاووعوت و زیارت بیت المقدس (نیایشگاه یهود) آمده است:
«”چون کاروان های شادی به دروازه اورشلیم نزدیک می شوند، بزرگان شهر به استقبال آنها می شتابند و خوش آمد می گویند و سرود می خوانند و زائران خانه خدا را بسوی بیت المقدس رهنمون می گردند و چون زائران به صحن خانه خدا وارد می شوند، سرور و شادمانی به اوج خود می رسد و آنگاه مراسم اهدای نوبرینه ها و قربانی کردن حیوانات آغاز می گردد”. »
عید هفته ها (شاووعوت) علاوه بر جنبه کشاورزی و روستائی خود، جنبه مذهبی و روحانی نیز دارد. طبق معتقدات و احادیث یهود، خداوند تورات مقدس را نیز در روز ششم سیوان، مصادف با سرآغاز عید نوبرینه ها، بر قوم یهود نازل ساخته است و به همین جهت، شاووعوت عید نزول تورات نیز نامیده می شود.
از دو هزار سال پیش که سرزمین یهود را تجاوزگران بیگانه اشغال کردند و این قوم به اسارت برده شد و در کشورهای دیگر پراکنده گردید و از سرزمین پدری خویش دور شد، جنبه های کشاورزی عید هفته ها به تدریج کم رنگ شد و در مقابل جنبه های مذهبی آن تقویت گردید و تنها یادگاری که از ایام روستائی باقی ماند آن بود که در ایام عید، خانه ها و کنیساها را با گل و سبزه و برگ درختان زینت می بخشیدند و در این روز شیر و ماست و لبنیات می خوردند که این نیز خود یادگار ایامی است که یهودیان، کشاورز و روستایی بودند.
در دهه های اخیر، از هنگامی که جنبش بازگشت یهودیان به سرزمین پدری احیا گردیده و کشور اسرائیل استقلال سیاسی خود را از نو به دست آورده، عید نوبرینه ها نیز مانند سایر اعیاد ملی یهود شکوه و جلال گذشته را باز می یابد.
