«سراسر بیمارستان‌های تهران را هم بگردید حتی یک تخت خالی نیست!». این را اپراتور ۶۰۷۰، سامانه جایابی بیماران کرونایی، می‌گوید. نه بیمارستان‌های دولتی تخت خالی دارند و نه خصوصی. بیماران باید ساعت‌ها در حیاط بیمارستان منتظر بمانند تا شاید بعد از ساعت‌ها انتظار تختی خالی شود.
سامانه خبری تجارت‌نیوز، از اوضاع اسفناک کرونا در تهران خبر می‌دهد و می نویسد: «از صف‌های شلوغ واکسن کرونا، به صف شلوغ بیماران کرونایی برای تخت خالی بیمارستان رسیده‌ایم! محوطه اورژانس بیمارستان میلاد تهران پر است. یکی روی تخت برانکارد است و آن یکی روی ویلچر. همه در صف انتظار هستند تا نوبتشان شود، پذیرش شوند و بلکه به بخش بروند.»
زمان انتظار مشخص نیست. شانس با بعضی یار است و یکی دو ساعت منتظر می‌مانند اما برای برخی این زمان به چند ساعت می‌رسد. چند ساعت انتظار برای بیمارانی که توان ایستادن هم ندارند!
در تهران تخت خالی پیدا نمی‌شود، فوتی‌های کرونا به بیش از ۲۵۰ نفر در روز، تعداد مبتلایان روزانه به بیش از ۳۴ هزار تن و مجموع مبتلایان در کشور هم به بیش از ۳ میلیون و ۸۰۰ هزار تن رسیده است. اما وزیر بهداشت رژیم، با پررویی تمام ادعا میکند که از کشورهای دیگر نامه‌هایی دریافت کرده که شما چطور اینگونه کرونا را مدیریت کرده‌اید!
اینجا پیدا کردن ویلچر هم غنیمت است!
تجارت نیوز می‌نویسد: «یکی از بیماران کرونایی روی صندلی‌های محوطه بیمارستان دراز کشیده، جانی برای نشستن ندارد. نفسش بند آمده و چشمانش را روی هم گذاشته. خواهرش می‌گوید: «نیم ساعت است منتظریم تا نوبتمان شود. ۱۸ نفر جلوی ما هستند. مجبوریم همینجا منتظر بمانیم تا نوبتمان شود چون بیمارستان‌های دیگر هم تخت خالی پیدا نکردیم.» ساعت از ۱۰ به ۱۱ و نیم شب می‌رسد و هنوز نوبتشان نشده!
یکی دیگر از بیماران روی برانکارد گوشه محوطه مانده است. زن سالمندی که که حتی نمی‌تواند دست خود را تکان دهد. همسرش چند دقیقه روی صندلی می‌نشیند. طاقت ندارد. برمی‌گردد کنارش می‌ایستد. پسرش می‌گوید ۱۵ نفر مانده تا نوبت ما شود. باید یکی دو ساعت منتظر بمانیم تا ببینیم مادرم پذیرش می‌شود یا خیر.
بیمار دیگری که حال خوبی ندارد، روی زمین نشسته و ناله میکند: «کاری کنید، دیگر نمی‌توانم.» همراهان بیمار می‌گویند مگر اینکه حال بیمار خیلی اورژانسی شود، وگرنه همینجا باید ساعت‌ها منتظر بمانیم.
اورژانس همهمه است، همه در رفت و آمد که یک تخت خالی پیدا کنند. اینجا ویلچر پیدا کردن هم غنیمت است! با این حال یکی از همراهان بیمار می‌گوید: «با همین وضعیت اینجا شاید تخت خالی پیدا کنیم ولی بیمارستان‌های دیگر هیچ امیدی نیست.»
یکی روی ویلچر خم شده و توان ندارد و آن یکی صندلی خالی پیدا کرده و نشسته. همراهان بیماران هم کم نیستند. برخی زیلو یا پتویی پهن کرده و دراز کشیده‌اند تا شاید مسئول پذیرش بالاخره اسم بیمارشان را صدا بزند.
سراسر استان تهران یک تخت خالی نیست!
این سامانه خبری در ادامه گزارش خود در توصیف وضعیت فجیع حاکم بر بیمارستان‌های ایران، می‌نویسد: «فقط بیمارستان میلاد نیست که تخت خالی ندارد. مسئول پذیرش بیمارستان نیکان می‌گوید حتی یکی تخت خالی هم نداریم و مشخص نیست تا کی تخت‌ها پر باشند. البته یکی از همراهان بیماران می‌گوید: «امروز بیمارستان …. (اسم بیمارسنان در گزارش فاش نشده) بودم و اصرار زیادی کردم که بیمارمان را بستری کنند. گفتند تخت خالی نداریم. اما یکی از مسئولان پذیرش گفت ۳۰ میلیون تومان بده تا تخت خالی برایت جور کنم.»
مسئول پذیرش بیمارستان آپادانا هم کوتاه می‌گوید: «متاسفیم، تخت خالی نداریم.» اپراتور بیمارستان خمینی با صدای نگران می‌گوید: «اوضاع خراب است. تخت خالی نداریم. امروز ۲۰۰ نفر زنگ زدند برای تخت خالی ولی نداریم. با ۶۰۷۰ تماس بگیرید ببینید جای خالی در تهران هست یا نه!»
سامانه ۶۰۷۰ سامانه راهنمایی بستری بیماران کرونایی است. سامانه‌ای که اعلام میکند کدام بیمارستان تخت خالی دارد و به عبارتی برای بیماران جایابی میکند. اما حرف‌های اپراتور ۶۰۷۰ هم امیدوارکننده نیست و اوج بحران را نشان می‌دهد. او می‌گوید: «بیمار را در اورژانس هر بیمارستانی که هستید، نگهدارید. تحت هیچ شرایطی بیمار را خارج نکنید و بگویید بیمارمان را از اینجا نمی‌بریم تا همانجا کاری برایش کنند و تعیین تکلیف شود. چون سراسر استان تهران را هم بگردید یک تخت خالی نیست.»
گویی اپراتور ۶۰۷۰ هم نگران است. دوباره تاکید میکند: «اگر بیمارتان را از اورژانس بیرون بیاورید دیگر نمی‌توان برایش کاری کرد. حتی نمی‌توانید او را دوباره به اورژانس ببرید.» و چندین بار تاکید میکند بیمار را خارج نکنید. اصلا تخت خالی نیست.
در تهران، پایتخت، تعداد بیمارستان‌ها و امکانات قطعا از دیگر شهرها و استا‌ن‌ها بیشتر است. اما این همه امکانات هم، جوابگوی موج جدید بیماری نیست. چه برسد به سیستان و بلوچستان و هرمزگان و دیگر شهرهایی که نه امکانات چندانی دارند و نه بیمارستان‌های متعددی.
تخت خالی نیست. واکسیناسیون عمومی هم هنوز به کندی پیش می‌رود. با واردات قطره‌چکانی واکسن و البته سهمیه‌های خارج از نوبت برخی سازمان‌ها، هنوز سالمندان هم واکسینه نشده‌اند. از ۶۰ میلیون شهروندی که باید در ایران واکسن کرونا بزنند فقط دو میلیون و ۳۱۵ هزار تن دز دوم را دریافت کرده‌اند. ۵۸ میلیون تن دیگر باقیمانده‌اند.
با این حال وزیر بهداشت رژیم ایران، که حتی بسیاری از اعضای جامعه پزشکی نیز به او انتقادات شدیدی دارند و عده زیادی از ایرانیان، به خاطر بی کفایتی و دروغگویی‌هایش خواهان استعفای او شده‌اند، همچنان ادعا میکند که مدیریت کرونایی تیم او خوب بوده است! او روز گذشته دوباره ادعا کرد: «نامه‌ای سرتاپا تقاضای کمک از کشوری دریافت کردم. این نامه در دو زمینه بوده است: نخست اینکه چه کردید که با گستردگی اقلیم و حصر سیاسی و اقتصادی اینگونه کرونا را مدیریت کردید؟ دوم از آنچه که در کشورتان مثل ونتیلاتور و دارو می‌سازید، به ما کمک کنید.» البته این آقای وزیر از کشوری که به او نامه داده نام نمی‌برد تا مبادا خبرنگاران و روزنامه نگاران پیگیر صحت و سقم ادعای آقای وزیر شوند.
