انتشار فهرست وزیران کابینه ای که طالبان پس از دو هفته تسلط بر کابل انتشار داد، ثابت می کند که آن ها به این وعده خود نیز عمل نکردند که به موجب آن، قصد دارند یک دولت فراگیر برپا سازند که در آن همه طیف های سیاسی و قومی و جنسیتی عضویت داشته باشند. همه وزیران اعلام شده، تنها از گروه طالبان هستند و همگی آنان افراد مسن می باشند و اثری از زنان در آن نیست و همچنین هیچ پستی به افراد خارج از طالبان سپرده نشده است.
طالبان در اعتراض به این وضع ادعا می کنند که آن چه که برپا کرده اند، یک دولت موقت است و در آینده دولت کامل تری برپا خواهد شد. ولی کسی به این وعده اعتماد نمی کند، زیرا مشخص نشده که دولت موقت تا چه هنگام بر سر کار خواهد بود و در چه تاریخی طالبان قصد دارد دولت دانمی را برپا سازد.
همچنین این پرسش مطرح است که چرا طالبان حتی در دولت موقت هم کسی جز خودی ها را وارد لیست نکرده اند؟
طالبان در طول دو هفته اخیر، همه وعده ها و تعهدات خویش را زیر پا گذاشته که یکی از آخرین آن ها احترام به حق اعتراض مردم بوده است.
طالبان، پس از چند روز شکیبایی در برابر تظاهراتی که بیشتر از جانب بانوان با شهامت افغانستان به راه افتاده بودند، روز گذشته (سه شنبه) به جان بانوانی افتادند که در خیابان های کابل و در برابر ساختمان سفارت پاکستان، علیه سرکوب مردم پنجشیر شعار داده و دخالت نظامی پاکستان را جنایت دانسته بودند.
ماموران طالبان به شیوه حکومت اسلامی ایران، افرادی را با زنجیر و پنجه بکس و چوبدست به جان زنان انداختند و شماری از آنان را بیرحمانه مضروب کردند و موجب پراکنده شدن آنان گردیدند.
سازمان ملل و دولت های غربی قاطعانه گفته اند که اگر طالبان در رفتار خود تجدید نظر نکند و از آسیب رساندن به شهروندان معترض دست بر ندارد و همچنین اگر از فعالیت دوباره گروه های ترور جلوگیری نکند، از کمک های مالی بین المللی بی بهره خواهد ماند و اموال مسدود شده افغانستان در کشورهای جهان همچنان بسته خواهد ماند.
طالبان به این گونه کمک ها نیاز فوری دارد. زیرا همه چیز در آن کشور به هم ریخته است و رژیم پولی برای پرداخت حقوق ماهیانه کارمندان و یا تامین آذوقه و ادامه کار بیمارستان ها و خدمات دیگر ندارد و به زودی تامین برق و آب نیز مختل خواهد شد و ممکن است اعتراض های همگانی را در حدی افزایش دهد که موجب سقوط طالبان گردد.
در حال حاضر جامعه جهانی به موضع قاطع علیه حکومت طالبان ادامه می دهد تا مطمئن شود که افغانستان دوباره به مرکز ترور و سرکوب مبدل نخواهد شد.
در همان حال که در ولایت پنج شیر مقاومت همچنان ادامه دارد، اعتراض ها در کابل و هرات و نقاط دیگر شهرها نیز گسترش می یابد.
همچنین این واقعیت که در دولت “موقت” طالبان، هیچ یک از قشرهای اجتماعی دیگر و حتی قبایل و طوایف دیگر شرکت داده نشده اند، ممکن است مخالفت های قومی و قبیله ای نیز آغاز شود.
در مجموع، آینده افغانستان همچنان بسیار مبهم است و انتظار تحولات دیگری می رود که همه آن ها نیز ممکن است با خونریزی و خشونت همراه باشد.
