اگر به جای حسن روحانی بودم، در نطق سازمان ملل، به جای آن که سنگ حمایت از فلسطینی ها را به سینه بزنم و از رنج و محنت مردم سوریه و یمن سخن بگویم که خود رژیم اسلامی ایران در بدبخت شدن آنان نقش مستقیم داشته است، از درد ملت ایران سخن می گفتم که در دست یک رژیم سرکوبگر و بیرحم و غارتگر و دزد و ستمکار اسیر شده و اساسی ترین حقوق انسانی را از او گرفته اند.
Comments are closed.
اگر بجای حسن روحانی بودم :
برای نامعلوم بودن سرنوشت این ملت بزرگ ایران زمین
برای گسترش دزدی – اختلاس- کلاه برداری و غارت اموال عمومی وسپردها و سهام مردم توسط عوامل و بخشهای دولتی وشبه دولتی ها.
برای ضحاک بودن رهبردست نشانده اجباری آن
برای چاره نداشتن مردم
برای خیانتهای بیشمارعام و خاص به حق الناس توسط خود حکومت جمهوری اسلامی
برای بی ارزش بودن ریال
برای سرور و آقا شدن زر و زور و تزویر
برای ترور افکار روشنفکران
برای زندانیان سیاسی مظلوم و بیگناه
برای خوابیدن بی پناهان در قبرستانها و گورها
برای فاسد بودن دستگاه قضایی کشور
وبرای احترام به ۸۵٪ مردم ایران زمین که حکومت دست نشانده فریبکار و دغلکار را چهل سال بالجبارتحمل کرده اند
فقط و فقط چهار دقیقه سکوت کامل میکردم و اصلاً حرفی نمیزدم که قیمت دلار به بالای ۲۰۰/۰۰۰ریال نرسد.