فرار مغزها و نخبگان از ایران ادامه دارد. یک داور پرافتخار فوتبال نیز ایران را ترک کرد

علیرضا فغانی، داور بین‌المللی و پر افتخار فوتبال ایران

شرایط مدیریتی و اقتصادی حاکم بر ایران، فرار مغزها و مهاجرت نخبگان علمی و فرهنگی و ورزشی ایران  را تسریع بخشیده و به نظر می‌رسد در آینده‌ای نه چندان دور، کشور تهی از نخبه‌های ورزشی، فرهنگی و علمی شود. علیرضا فغانی، داور پرافتخار فوتبال، دیروز (یک‌شنبه) از ایران رفت.

علیرضا فغانی، داور بین‌المللی و پر افتخار فوتبال ایران، که پیشتر اعلام کرده بود برای ادامه زندگی به استرالیا مهاجرت خواهد کرد، دیروز (یکشنبه )  همراه با خانواده‌اش از فرودگاه بین‌المللی تهران راهی این کشور شد و از ایران رفت.

فغانی، پیشتر گفته بود: «اقامت کشور استرالیا را گرفتم و اولویت برای من تحصیل فرزندانم است و اگر خودم هم بتوانم قضاوت می‌کنم. قطعا تا سه چهار هفته دیگر راهی استرالیا خواهیم شد».

هر روز کشور ایران شاهد مهاجرت و یا پناهندگی نخبگان ورزشی .علمی و فرهنگی است در یک ماه گذشته سعید ملایی، قهرمان ایرانی جودوی جهان، در پایان مسابقات جهانی توکیو به ایران بازنگشت، و بعد از آن اعلام شد که محمد منصوری مربی پیشین تیم ملی جودوی ایران نیز به او پیوسته است.هم چنین پوریا جلالی‌پور،کماندار پارالمپیکی ایران، نیز به هلند رفت و برنگشت.

قضاوت رده‌بندی جام باشگاه‌های جهان ۲۰۱۳، دیدار رفت فینال لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۱۴، دیدار فینال جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ و قضاوت فینال دوازدهمین دوره جام باشگاه‌های فوتبال جهان میان ریوپلاته آرژانتین و بارسلونا اسپانیا نیز بخش دیگری از کارنامه این داور بین‌المللی فوتبال ایران است.

به گزارش مشرق نیوز ، پرونده مهاجرت ورزشکاران هر روز قطورتر می‌شود و آن‌ها یک به یک اقدامات مربوط به مهاجرت از ایران را انجام می‌دهند. در برخی از چهره‌های داوری، یک پیشکسوت والیبال، یک تکواندوکار معروف و چند فوتبالیست نیز تصمیم خود را برای سکونت در کانادا گرفته‌اند و با توجه به شرایط اقتصادی کشور، قصد دارند کشور دیگری را به عنوان محل زندگی خود انتخاب کنند.

در ادامه این گزارش امده است : یکی از این ورزشکاران که تمایلی به افشای نامش نداشت، درباره دلیل مهاجرت خود گفته: تصور کنید ما ماهانه ۵۰۰ هزارتومان از فدراسیون دستمزد می‌گیریم اما حدود یک میلیون تومان هزینه برای مکمل‌های مان می‌دهیم. چرا باید در ایران بمانیم وقتی نه تنها قدرمان را نمی‌دانند بلکه مجبوریم از جیب‌مان هزینه کنیم تا آقایان پز مدال‌های‌مان را بدهند.