مصطفی فحص، در باره سیاست حکومت ایران نوشته است: نظام ایرانی به استادی در سیاست انتظار و قدرتهای خارقالعاده در تحمل فشار افتخارمیکند و آن را سیاست صبر استراتژیک مینامد که نیازمند ایثاری سترگ در راه اهداف بزرگ است.
وی در ادامه نوشته است: اما نظامی که مثلا برای پایداری در برابر ۴ سال تحریمهای دولت ترامپ برنامهریزی کرده و به گفته خودش آماده چهار سال مقاومت دیگر بود، اکنون به نظرنمیرسد بتواند چند ماهی تاب بیاورد و همه تلاش خود را میکند تا زمان را کوتاه کند که به شمشیر تبدیل شده و اگر قطعش نکند آن را قطع میکند؛ به همین دلیل همه حقههای استراتژیک سیاسی خود از لبه پرتگاه هستهای تا دیپلماسی متغیر میان نشان دادن نرمش یا رفتار خشونتآمیز به کارمیبندد و به حرکت درمیآید تا دولت جدید امریکا را به سمت گشودن راه گفتوگوی سازنده و مستقیم با خود بکشاند.
این روزنامه نگار و فعال سیاسی لبنانی در ادامه نگاشته است: بحران کنونی نظام در این است که در شرط بندی خود باخت چرا که این دولت نشان نمیدهد شتابی برای نشستن پشت میز داشته باشد و حتی اگر هم بنشیند ناگزیر نیست به سرعت هرچه را که ایران بخواهد به آن بدهد.
مصطفی فحص گفته است: اما شوکی که به آن وارد شد از اینجا بود که علیرغم همه مانورها و تهدیدهایش این دولت آمادگی خود را حتی برای دادن کمترین چیزی که میخواهد اعلام نکرده که درنهایت به این بسنده میکند که برخی تحریمهای مرتبط به مسائل انسانی مربوط به مبارزه با مصیبت بزرگ «کرونا» را بردارد یا اینکه گامی بزرگتر در زمینه انسانی و هرچند هم اندک بردارد.
وی افزوده است : برای تهران، معادله اندک در برابر اندک که واشنگتن ارائه میکند بی فایده است اگر نتواند تهران را قادر سازد از بحران کنونی عبور دهد که به انفجار اجتماعی درماههای آینده تهدید میکند.
این روزنامه نگار لبنانی نوشته است: اما دولت بایدن میخواهد از آنچه که میتوان به شکل محدودی به تهران داد به عنوان ابزار فشار برآن استفاده کند تا اینکه عقبنشینی کند و فعالیتهای هستهای خود را کاهش دهد؛ مسئلهای که با فشارهای داخلی و بحران اقتصادی که ایران از سرمیگذراند تناسب ندارد و بی شک بر مسابقه ریاستجمهوری در ماه ژوئن آینده اثرمیگذارد.
فحص افزوده که آنچه مایه نگرانی حکومت ایران است اینکه حتی همین گام مثبت تضمین شده نیست و ممکن است با مخالفت کنگره و شک و شبهه در مفید بودن آن از سوی نهادهای حکومت امریکا روبه رو بشود همچنانکه تهران را بار دیگر گروگان انتظار کشنده میسازد که مدت زمان آن به تکمیل تشکیل دولت امریکا مربوط میشود که اولویتهای داخلی را بر همه پروندههای خارجی مقدم میدارد.
براین اساس تهران با چندین گره مرکب در بحران مذاکرهای خود روبه روست؛ حساب بازکردن بر میانجیگران را از دست داد پس از اینکه طرف اروپایی به وسیله رئیس جمهوری فرانسه امانوئل مکرون سقف مطالبات را بالا برد که از هستهای فراتر رفت؛ و این تهران را برآن داشت تا این میانجیگری را رد کند، در زمانی که مشکل وقت آن را محاصره کرده پس از اینکه دولت بایدن تصویب کرد که مذاکرات در خصوص برگشت کامل به توافق هستهای نیازمند مدت زمان طولانی است.