خانم ستوده در ارتباط با وضعیت اسفبار زندان های ایران و بی عدالتی و ظلم در باره زندانیان ، نامه اش را چنین نگاشته است: اینجانب نسرین ستوده از زندان قرچک یکی از بدترین زندان‌های ایران این نامه را برای شما می‌فرستم تا شاید فعالیت‌های سازمان ملل متحد به نحوی افزایش یابد که در آینده‌ای نه چندان دور، گوشه‌ی کوچکی از آرزوهای بزرگ بشری را که در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر ذکر شده است محقق نماید.
وی در ادامه نوشته است: در ماه‌های گذشته بسیاری از هموطنان اقلیت‌های قومی و مذهبی ما را در ایران، در سکوت خبری اعدام کردند. همچنین در پگاه چهارشنبه ۲۹ بهمن زهرا اسماعیلی یکی از زندانیان این زندان به همراه هشت تن دیگر به چوبه‌ی دارسپرده شد.
خانم ستوده نگاشته است: شما نیک می‌دانید که در آمار بسیار بالای اعدام‌ها در ایران چه اشتباهاتی قابل پیش‌بینی است و من به عنوان کسی که از نزدیک در جریان پرونده‌ی زهرا اسماعیلی بوده‌ام، می‌دانم که او دست به قتل نزده بود. از شما جامعه‌ی بین‌المللی و فعالان حقوق بشر درخواست دارم که موضوع اعدام در جامعه‌ی ایران به ویژه علیه قومیت‌ها و اقلیت‌های مذهبی و همچنین زنان، توجه کافی مبذول نمایند و اقدامات لازم برای جلوگیری از اعدام‌های گسترده را به عمل آورند.
با احترامات شایسته نسرین ستوده ،زندان زنان قرچک
