وامانده‌ها؛ گروه چهارمی هستند که شهید باکری «پیش‌بینی» نکرده بود! کسانی مثل محسن‌رضایی، رحیم‌صفوی، سلامی، نقدی، قاسمی و غیره که با «رِندی»، خود را از «فیض جنگ و شهادت» دور نگه داشتند و اکنون در غیاب بهترین قهرمانان مدافع میهن‌مان، «سردار و سرلشکر!» شده‌اند و هر روز هزینه‌ای برای کشورمان می‌تراشند!
هزینه سازی «سرداران متوّهم» و وامانده‌ها برای کشور تمامی ندارد! سردار سلامی فرمانده کل سپاه با صراحت گفته: ″ما ظرفیت انهدام اسرائیل را فراهم کرده‌ایم! در گام دوم باید این رژیم منحوس از جغرافیای عالم حذف شود و این دیگر آرمان و رؤیا نبوده و هدفی دست یافتنی است!″
این طرف هم محسن رضایی با هذیان‌گویی در مورد «دستگیری و محاکمه‌ی دونالد ترامپ!»، تیتر نشریات جهانی شده تا حرفهایش را به «طراحی ایران برای ربایش رئیس‌جمهور آمریکا» تعبیر کنند و بنویسند: «ایران تأیید کرده عملیات نظامی محرمانه‌ای برای ربودن رئیس‌جمهور آمریکا طراحی کرده است!»
محسن رضایی تابستان پارسال هم گفته بود: «با گروگانگیری سربازان آمریکایی، برای آزادی هر کدامشان میلیونها دلار از آمریکا می‌گیریم و درآمدزایی خواهیم کرد!» او این بار «بلوف» پرهزینه‌تری زده که ممکن است دامان کل حکومت اسلامی را بگیرد! دامان حکومت مهم نیست، نگرانم سخنان این وامانده‌ها؛ «ایران» را درگیر اتفاقات تلخ کند.
وامانده‌ی بدعاقبت!
نُه سال قبل در چنین روزی ۹ مهر ۸۹، خانواده‌های شهیدان باکری و همت بابت دفاع از قربانیان ۸۸، مورد هجوم «اوباش فدایی رهبر» قرار گرفتند! و «برادر محسن!» در دفاع از حریم آنان، لب از لب نگشود! در انتقاد از «سکوت ذلّت‌بارش» نوشتم:
[حاج محسن! معنای “بدعاقبتی” را دیدی؟ می‌گفتند «بعد از جنگ، بچه‌های جبهه چند دسته می‌شوند»! تو توی بدترین گروهشان سازماندهی شدی و رسیدی به این عاقبت هولناک!
سردار! آیا “شهادت در راه حق” فقط برای بچه‌های جنگ «فیض» بود؟ به شما که رسید، «ذلت و سکوت» شده رسم سرداری؟ رسم آقایی؟…]
شهید باکری گفته بود: جنگ که تمام شود، رزمندگان امروز سه دسته می‌شوند!
۱- دسته‌ای به مخالفت با گذشته‌ی خود، «پشیمان» می‌شوند!
۲- دسته‌ای راه بی‌تفاوتی می‌گزینند و در زندگی مادی غرق می‌شوند و همه چیز را فراموش می‌کنند!
۳- و دسته‌ی آخر به خود وفادار می‌مانند، احساس مسئولیت می‌کنند و از شدت غصّه‌ها «دق» خواهند کرد!
محسن رضایی و امثال او جزو گروه چهارم شدند: گروه «وامانده‌ها»! وامانده‌های «نام و نان و مقام»! رقت‌انگیز و بدعاقبت!
موضوع این است که اینها قرار است تا کجا برای کشور و مردم هزینه‌تراشی کنند؟ اگر حکومت صاحب ندارد، هنوز رزمندگان اصیل هستند که این «سرداران وامانده» را با یک «تشر» سر جایشان بنشانند!
از این قسمت از متن بالا خوشم اومد؛ واقعا” بجا گفتید؛
وامانده های، نام و نان و مقام.