یک هفته پس از آن که حسین امیرعبداللهیان کار خود را به عنوان وزیر خارجه جدید حکومت ایران آغاز کرد، اکنون حتی برخی رسانه های چاپ تهران می نویسند که انتصاب او بدترین گزینه برای به دست گرفتن مقام حساسی چون وزارت امور خارجه بوده است که مسئول پیشبرد روابط دوستانه بین ایران و دیگر کشورهای جهان می باشد.
روابط خوب با کشورهای جهان و به ویژه همسایگان، یکی از کلیدهای حل مشکلات اقتصادی هر کشور محسوب می شود و همچنین امنیت نظامی کشور را هم تقویت می کند.
برخی رسانه های فارسی زبان و شبکه های اجتماعی انتقاد های زیادی را از شیوه رفتاری امیرعبداللهیان، در نخستین حضور او در یک همایش مهم بین المللی مطرح ساختند.
آنانی که حضور وزیر خارجه جدید ایران در کنفرانس بین المللی و امنیتی بغداد دنبال کردند، می گویند که امیرعبداللهیان با این تصمیم که به زبان عربی سخنرانی کند، موجب شرمندگی رژیم گردید، زیرا هم لهجه و هر طرز تلفظ واژه های عربی توسط او بسیار ناشیانه بود و هم کل سخنرانی به انشای یک دانش آموز دبستانی شباهت داشت که موجب تمسخر رسانه های عربی گردید.
اعراب نسبت به زبان مادری خود تعصب بسیار دارند و آنهایی را که زبانشان را با غلط و ناشیگری بیان می کنند، مورد تحقیر قرار می گیرند. این واقعیت فرهنگی، برخلاف خلق و خوی ایرانیان است که وقتی یک خارجی، حتی با غلط های بسیار و با لهجه ناموس، به فارسی سخن می گوید، موجب خرسندی و حتی افتخار ایرانیان می شود.
آشنایان امور می پرسند که چه لزومی داشت وزیر خارجه جدید ایران، که سال ها در وزارت خارجه مسئول امور کشورهای عرب و ارتباط با گروه های ترور و به ویژه حزب الله لبنان بوده، چه لزومی داشته است که به زبان عربی سخن بگوید.
معمولا اکثر سخنرانی ها در همایش های بین المللی به زبان انگلیسی بیان می شود. ولی امیرعبداللهیان می توانست به زبان فارسی سخنرانی کند و مترجمان حرفه ای، برای برگرداندن آن به زبان های دیگر، در تالار حاضر و آماده بودند.
آشنایان امور می گویند که امیرعبداللهیان زبان انگلیسی را نیز در حد ابتدایی می داند و قادر به سخن گفتن به این زبان، و یا دست کم بیان سیاست های رژیم ایران نیست.
وزیر جدید امور خارجه در رژیم ایران سابقه خدمت در سپاه قدس را دارد و در پست معاون وزارت خارجه در دوران جواد ظریف، او را به خاطر مواضع افراط گرایانه اش از این سمت برکنار ساختند.
این واقعیت نیز که امیرعبداللهیان مستقیما از بغداد رهسپار دمشق شد تا با دولت بشار اسد که سهم عمده ای در آشوب های خاورمیانه دارد گفتگو کند، پیام آور ادامه سیاست های تخریبی رزِم ایرن در خاورمیانه است و رفتاری اشتباه از جانب وزیر خارجه جدید تلقی می شود.
موضوع دیگری که خشم و انتقاد نسبت به امیر عبداللهیان برانگیخت و نشان داد که او الفبای پروتکل دیپلماتیک را نیز نمی داند، جلو انداختن خود هنگام گرفتن عکس یادگاری شرکت کنندگان در کنفرانس بغداد بود. عرف دیپلماتیک آن است که رهبران کشورها و مقامات ارشد آن ها در ردیف اول قرار می گیرند و وزیران خارجه پشت سر آن ها می ایستند. ولی امیرعبداللهیان این عرف قدیمی را نقض کرد و با عجله به ردیف اول آمد و در کنار سران کشورهای شرکت کننده ایستاد.
