ایرانیان گرامی، شنوندگان، کاربران، یاران و دوستان،
در هر نقطه جهان که هستید، نوروزتان پیروز و هر روزتان نورور باد
بامداد فردا (آدینه) هنگامی که خورشید جهان فروز از پشت قله های دماوند و البرز بالا می آید، و سرزمین ایران را نورافشان می کند، سالی را پشت سر می گذاریم و روزی نو آغاز می می کنیم.
برود و دیگر بر نگردد.
هیچ رویداد خوشی برای ایرانیان به دنبال نداشت.
همه رنج و محنت و سرکوب و ستم بود.
دروغگویی و پنهانکاری و فریب و ترفند بود.
ولی خودشان هم احساس می کنند که به پایان خط رسیده اند و باید بار خود را ببندند و همانند زمستان بروند.
ای کاش، کورونا نیز همراه آن ها و به دنبال آنان می رفت و ناپدید می شد.
بسیار اندیشیدیم که آیا در چنین وضع آخر زمانی، هنگامی که یک ویروس شیطانی مرگ می آفریند و یک حکومت ناکارآمد با ندانم کاری و پلیدی، انسان ها را به مرگ و بیماری می کشاند، آیا می توان نوروز را جشن گرفت و شادی کرد؟
ولی اندیشیدیم که آئین باستانی را باید همیشه بزرگ داشت و برگزار کرد.
نوروز، روز امید است زیرا نشان پایان زمستان، و نماد رسیدن بهار است که طبیعت را از خواب بیدار می کند و دنیای زندگی دوباره پویا می شود و سبزه از نو می روید.
نوروز، امید می آورد. نوروز خود امید است.
یهودیان، در دو هزار سال دوران پراکندگی، در سخت ترین شرایط زیستی زیر فرمانروایی حکومت های ستمگر، آئین باستانی و جشن های سنتی خویش را همیشه برگزار کردند.
حتی در دوران انکیزیسیون قرون وسطی در اسپانیا که دکانداران دین مسیح، یهودیان باورمند را روی بوته های آتش می نهادند و آن ها را به خاکستر مبدل می ساختند، یهودیان آئین باستانی را فراموش نکردند.
امید، یعنی زندگی، یعنی ایمان به آن که فردایی بهتر فرا خواهد رسید.
امروز، ملت ایران، به هر سو که می نگردد، سیاهی می بیند.
ولی این سیاهی، هراندازه هم که طولانی باشد، بالاخره می رود و نور و روشنایی جای آن را می گیرد، و روز نو و نوروز فرخنده جایگزین آن می شود.
امید داشته باشیم که فردای بهتری در آستانه ایران زمین قرار گرفته باشد، که در کوتاهترین زمان ورود خواهد کرد و نیکی را بر پلیدی چیره خواهد ساخت.
نوروزتان پیروز و هر روزتان نوروز باد.
