چرا مردم ایران علیه رژیم به خیابان‌ها نمی‌آیند؟ مجید محمدی

1. یک عامل عمده دیگر را فراموش کردید و آن ترس مردم از هرج و مرج وبی قانونی در زمان فقدان حکومت مرکزی و حاکمیت اراذل و اوباش و عدم امنیت پس از سقوط حکومت است .به عبارت دیگر مردم از نیروی خودشان بیش از همه چیز می ترسند و به همین علت ترجیح میدهند حکومت از طریق یک نیرو و ارتش منسجم خارجی که بلافاصله قدرت و حفظ نظم را به عهده میگیرد و امنیت را با قوه قهریه برقرار میکند سقوط کند .به هر حال اگر یک روز این حکومت به دست مردم سقوط کند فقط از طریق ایجاد یک قیام عمومی و مسلحانه با توسل به اسلحه سرد وگرم باید باشد .نه جنگ چریکی گروه های مسلح و نه قیام مسالمت آمیز عمومی ،هیچ یک فایده ای ندارد .

2. ارزیابی این مقاله درست است اما باید چند نکته را به راهبرد داده شده افزود و از ایشان و سایر نویسندگان خواست اینها را برای مردم توضیح دهند.
   ۱- نظام جمهوری اسلامی نه فقط به خاطر رویکردهای نادرست و ناآگاهی، بی تجربگی و فساد باورنکردنی مسئولان در تمامی رده ها و تشکیلات بلکه به خاطر عدم تجانس ساختار و کارکرد با جهان امروز و الزامات آن از درون فرویخته است. روند فروریختگی این حکومت از اولین روز تشکیل جمهوری اسلامی آغاز شد اما حکومتگران با توسل به انواع ترفندها و تحمیل هزینه های کلان بر ملت (تداوم جنگ، بحران همیشگی، نابودی توان فکری و علمی با قتل و کشتار یا فراری دادن اندیشمندان و سپردن مسئولیت مراکز علمی و تحقیقی به وابستگان فاقد صلاحیت و فاسد، سرکوب مستمر و اختصاص منابع ملی به نهادهای سرکوب، و…) خود را در مسند قدرت حفظ کردند اما اعتبار سیاسی، که لازمه دوام نظام حکومتی است، از آنها سلب شده است. این واقعیت را خود اینان به خوبی میدانند و سرعت گرفتن فساد مالی حاکی از پیش بینی نزدیک شدن زمان فروپاشی است.
   ۲- یک نظام در شرف فروپاشی فورا نابود نمیشود بلکه همیشه یک عامل محرکه یا اکسلراتور لازم است تا فروپاشی نهایی را تحقق بخشد. چنین عاملی میتواند حادثه ای بسیار ساده و درونی، مثل خودسوزی آن کاسب در تونس، یا واقعه ای برونی، مانند بروز جنگ خارجی منجر به تضعیف و پراکندگی ابزار سرکوب باشد – مثل شکستهای روسیه در جنگ اول و انقلاب دموکراتیک که البته به دلایلی که ذکر فرصت دیگری میخواهد به تسلط بلشویک ها منجر شد.
   ۳- عدم تشکل مخالفان به دلایل شخصی یا تعصبات ایدئولوژیک (که گاه حتی با مداخله و تشویق رژیم صورت میگیرد) روند فروپاشی کلی را به تعویق میاندازد. متاسفانه چهل سال مغزشویی حکومت اسلامی باعث شده که بسیاری از ما قادر به تشخیص مسیر درست حرکت و ترجیح منافع ملی نباشیم و گاه می بینیم که فلان شخصیت یا فعال سیاسی به خاطر نظرات حاشیه ای و حتی سابقه خانوادگی یا تماس و ارتباط با این یا آن مقام یا نهاد خارجی یا ایرانی هدف حمله سایر مخالفان قرار گرفته و تضعیف میشود. باید رهبران سیاسی و فکری بدانند و به همه ما تفهیم کنند که تمامی گروهها و شخصیتها و فعالان مخالف استبداد قرون وسطایی در صورت اشتراک در چند “فصل مشترک” باید مورد احترام، اعتماد و پیروی قرار گیرند و آنها هم با وحدت با یکدیگر بلوغ و سلامت سیاسی خود را به منصه ظهور برسانند. این فصول مشترک عبارتست از: وقوف بر اصلاح ناپذیر بودن رژیم و در نتیجه لزوم کنار رفتن آن، برقراری دموکراسی سکولار برای تسلط حاکمیت و رای کاملا آزاد مردم در تعیین تمامی ابعاد زندگی خود، برقراری و رعایت کامل تمامی ابعاد حقوق بشر به شکل رایج در جهان (و نه تفسیرهای من درآوردی آن). البته پس از سقطور رژیم و استقرار دولت انتقالی برای ایجاد زیرساختهای دموکراتیک جهت نظرخواهی آزاد از مردم، چیزهایی مانند شکل ظاهری رژیم (ریاستی، پارلمانی جمهوری، پارلمانی مشروطه، متمرکز، فدرال، و …) و نظایر این با سئوال از مردم تعیین خواهد شد با تاکید بر این شرط که مردم همیشه و همواره حق دارند در آینده نظر خود را تغییر دهند، موضوعی که در قانون اساسی دموکراتیک باید تصریح شود. به صراحت بگویم دعوا بر سر شکل نظام حکومتی (که واقعا موضوعی فرعی است) یا نوع ساختار اقتصادی یا روابط منطقه ای در حال حاضر و در زمان مبارزه از سوی هرکس که باشد واقعا نشانه عقب ماندگی و کند ذهنی سیاسی یا خدای نکرده، وابستگی و خیانت او به آرمانهای ملی است.
   ۳ – مهمتر از همه اینکه به مقابله با تلاش تبلیغاتی و فکرشویی حکومت برای تظاهر به داشتن قدرت و فریب مردم در مورد ضعف آنان و مخالفان نیاز است. این نوع تاکتیک حکومت را در جمهوری اسلامی شاهد هستیم که به خودی خود حاکی از آگاهی حکومتگران بر فروپاشی درونی رژیم است (شما در یک نظام حکومتی تثبیت شده که اعتماد به نفس دارد هرگز نمی شنوید که دستگاه تبلیغاتی و مقامات آن مرتبا تاکید کنند که مورد اعتماد مردم هستند، دشمنانشان قدرتی ندارند، و توطئه خارجی علیه رژیم وجود دارد که باید خنثی شود. این گرایش ویژه رژیمهای استبدادی و رو به اضمحلال است).
   ۴- گفته میشود که حرکت انقلابی به رهبر نیاز دارد و ایرانیان فاقد رهبر هستند. این نظر کاملا غلط است. حرکت انقلابی که رهبر داشته باشد و رهبر روش و منش و هدف حرکت را تعیین کند و زمام مردم را در دست بگیرد به استبداد منجر میشود. آنچه که این حرکت نیاز دارد، مدیریت انتقالی است یعنی فرد یا افرادی که معتقد به هدف مشترک – دموکراسی سکولار و حق مردم در تصمیم گیری – باشند و هدفشان در مرحله مبارزه، هدایت، آموزش و تنظیم حرکت مردم به سوی این هدف باشد. کسانی که بر سر شکل ظاهری نظام آینده، چیزهایی از این قبیل یا حتی مقام و موقعیت خود در آینده به تضعیف فعالان و شخصیتهای از نظر آنها رقیب میپردازند یا سابقه نادرستی دارند و از حساب کشی میهراسند یا اینکه وابسته …
   ۵- این تصورکودکانه در میان برخی از متظاهران به “روشنفکری” ما وجود دارد که فکر میکنند اگر به شعارها و خواستهای توده مردم – کارگر، کشاورز، کارمند، کاسب، خانه دار، روستایی، پائین شهری … – گردن نهند، دیگران آنان را “عامی” محسوب میکنند. اینها تصور میکنند که با مثلا شعارهای دهان پرکن چپ و راست و تظاهر به داشتن افکار عالیه تئوریک، باید خودشان را برتر از دیگران نشان دهند. منشاء این عادت،تاثیر فکری آخوندیسم و برخی “رفقای” پیشین است که خودشان را عالم و بقیه را عامی میدانستند و یکی از عوامل اصلی فاجعه انقلاب اسلامی است. در دوره قبل از انقلاب، کارگران و کشاورزان و مردم عادی کشور خواهان ادامه رفاه اقتصادی و البته بازشدن فضای سیاسی بودند که از اواخر سال ۱۳۵۶ به جریان افتاد. اما بعضی از مثلا روشنفکران ما با نادیده گرفتن خواست مردم، شعارهای ابلهانه “خواص خودخوانده” را نشانه روشنفکری دانستند و مردم نیز که فکر میکردند اینها به خاطر چند کلاس درس، فهم بیشتری دارند، از آنها تبعیت کردند و یوم النکبه ۲۲ بهمن را رقم زدند. روشنفکران واقعی ما کسانی هستند که قبل از هرچیز به خواست مردم توجه و از اراده مردم تبعیت میکنند.

3. با عرض سلام ،مقاله خوبی بود ولی یک نکته به نظر من جای تامل دارد در اروپای شرقی منافع ثروت و قدرت آنقدر وسوسه کننده نبود که نیروهای امنیتی دست به کشتار بزنند ولی متاسفانه در ایران هست و همین فروش نفت و بدست آوردن دلار و همینطور شرکتهای اقماری سپاه و نیروهای امنیتی یک منبع عظیم است که کمک میکند این نیرو ها دست به کشتار و یا اعمال عجیب و غریب بزنند بطور مثال دستگیری محیط زیستی ها با هیچ منطقی جور در نمی آید ولی میبینیم که اطلاعات سپاه اینها را گرفته و دارد به مرگ میرساندشان ،البته اگر تحریمهای آمریکا ادامه پیدا کند و اروپا هم نتواند بازی را بهم بزند این منابع مالی تحلیل میرود باید منتظر بود و دید

4. فقدان رهبری و اپوزیسیون از هم پاشیده و از هم جدا

5. اینجا هم مثل خارج نشینان همه حرف میزنند کسی مرد عمل وحاضر به هزینه کردن نیست؟ خود شما تا به حال دست کدامیک از پناهند ها را در فرانسه وسایر جا ها گرفته اید . از ماست که بر ماست

6. حکومت ایران به خودی های خودشون هم رحم نمی کنند ( موسوی – رفسنجانی – منتظری – خاتمی و ………………….) چه برسد به مردم بی دفاع – تنها و تنها راه نابودی این رژیم بستن تمام منابع مالی رژیم میباشد – پول که نباشه از درون خودشون فرو میپاشند و هیچکس دیگه ازشون حرف شنوی نخواهد داشت

7. اگر با این نظریه ها و شرایطی که ذکر کردید حکومت های خاورمیانه متلاشی می شدند ، حکومت های صدام ، قذافی ، طالبان و داعش نیز بدون حمله نظامی قدرت های غربی متلاشی می شد و حکومت اسد هم تا حالا نابود شده بود. مشکل اینست که این شرایط قابل به وجود آمدن نیستند و علت اصلی آن هم اینست که این حکومت ها تا کشتن آخرین نفر ملت استعداد و آمادگی دارند. بنابراین راه حل نهایی این حکومت ها همان حمله نظامی است که تجربه ی عینی آن مشاهده شده است.

Comments are closed.