در پی خروج ایالات متحده آمریکا از برجام در اردیبهشت ماه گذشته و خروج ۵۳ شرکت اروپایی از ایران دیگر قدرت‌های بزرگ امضا کننده این موافقتنامه اراده خود را به تامین بقای آن اعلام کردند.
در این میان نقش اصلی در حفظ برجام منهای آمریکا را اتحادیه اروپا و سه قدرت عضو آن انگلستان- فرانسه- آلمان برعهده گرفتند.
رویدادهای بعدی نشان داد که اروپایی ها در تلاش‌های خود برای نجات برجام با دشواری های روزافزون روبرو هستند.
در واقع سه کشور اروپایی امضا کننده این موافقتنامه برای تشویق شرکت های خود به ماندن در ایران تقریباً همه راه‌حل‌های ممکن را پیمودند و دیگر نمی دانند با چه استدلالی و با تکیه بر چه راهی جلوی فرار بزرگ آنها از ایران را بگیرند.
مقاله ای که چهارشنبه ۲۲ اوت به قلم وزیر امور خارجه آلمان در روزنامه‌ها منتشر شده منعکس کننده بخشی از این دشواریها می باشد.
او ضمن اشاره تلویحی به ضعف‌های اروپا در برابر آمریکا برای نجات موافقتنامه هسته ای سال ۲۰۱۵ وین میان ایران و گروه پنج بعلاوه یک می‌نویسد: این اجتناب ناپذیر است که ما اروپاییان خودمختاری خود را تقویت کنیم و به این منظور کانال های پرداخت مستقل از ایالات متحده و نیز یک صندوق پولی اروپایی و یک نظام سوئیفت مستقل به وجود نیاوریم.
سوئیفت که مخفف نام انگلیسی انجمن جهانی ارتباطات مالی بین بانکی است با فراهم آوردن زمینه های لازم برای تسهیل و تامین امنیت پیام های بانکی نقش اصلی را در مبادلات میان موسسات مالی در سرتاسر جهان برعهده دارد.
دستیابی ایران به این شبکه که در سال ۲۰۱۲ به دلیل تحریم های بین المللی متوقف شده بود درپی اجرایی شدن برجام دوباره برقرار شد بی آن که به وضعیت کاملا عادی بازگردد.
نوشته هایکوماس در ظاهر ممکن است برای هواداران برپا ماندن برجام امید بخش باشد با این همه اگر از ظاهر فراتر برویم پیام اصلی نوشته انباشته ازناامیدیست دست کم به دو دلیل یک وزیر امور خارجه آلمان میپذیرد که در شرایط کنونی با توجه به مکانیزم های موجود در نظام پرداخت های بین المللی و شبکه های انتقال پول و نفوذی که واشنگتن بر این مکانیزم ها دارد حفظ برجام امکان پذیر نیست.
به بیان دیگر او حل مسئله را به آینده کم و بیش دورحواله می دهد و به ضرورت تصمیم‌هایی تکیه میکند که اتخاذ و اجرایی شدن آن به زمان نیاز دارد.
