سخنرانی آخوند ابراهیم رئیسی در مراسم تحلیف، که شامگاه امروز (پنچشنبه) در تالار مجلس شورای اسلامی و با حضور نمایندگان سیاسی ده‌ها کشور خارجی برگزار شد، به یک شوخی تلخ شباهت داشت و انشاء نوییسی کودکان دبستانی را به یاد می آورد.
رئیسی در این سخنان، قدرت رژیم کنونی را برگرفته از حمایت مردم توصیف کرد و انتخاباتی را که با حداقل حضور مردم انجام شده بود یک “حماسه شورانگیز” خواند و ادعا کرد که رژیم کنونی در ایران بهترین نوع نظام اسلامی و حکومت بشری می باشد.
رئیسی که خود “جلاد تهران” لقب گرفته و دستانش به خون هزاران نفر از مردم ایران آغشته است، ادعا کرد که مردم ایران از حکومت می‌خواهند مدافع حقوق انسان‌ها در سراسر جهان باشد. ولی در این زمینه، تنها به کشورهای غربی و از جمله ایالات متحده اشاره داشت و ادعا کرد که در آن کشورها حقوق مردم “پایمال” می شود.
رئیسی که کشورهای صاحب دموکراسی را هدف این اتهام بی اساس قرار داد، به حقوق مسلمانان در چین و سرکوب مردم در داخل ایران اشاره‌ای نکرد.
رئیس جمهوری جدید حکومت اسلامی، همچنین ادعا کرد که برنامه های اتمی رژیم ایران کاملا جنبه مسالمت آمیز دارد و اسلام ادعایی رژیم ایران، تولید و استفاده از بمب هسته‌ای را حرام می‌داند.
او توضیح نداد که اگر چنین است، پس رژیم ایران با چه هدفی، به غنی سازی شصت درصدی دست زده و چگونه است که بخش بزرگی از دارایی‌های ایران را به برنامه های اتمی و موشکی اختصاص داده است.
آخوند رئیسی در ادامه سخنان خود گفت: «حکومت ایران خواهان دوستی و همکاری با همه کشورهای همسایه است». او در حالی این ادعا را عنوان می کند که حکومت ایران از طریق نیروهای نیابتی خود در بمن، عراق، بحرین، و نقاط دیگر، برای برانداختن حکومت‌های کنونی تلاش میکند تا به گفته خود، بتواند حکومت اسلام راستین را در همه کشورهای منطقه برقرار سازد.
ابراهیم رئیسی، همانند همه روسای جمهوری پیشین رژیم اسلامی، وعده داد که همه مشکلات کشور را حل خواهد کرد و رفاه کامل برقرار خواهد ساخت.
رئیسی قول داد که تحریم‌های آمریکا را برطرف خواهد ساخت و ایران را دوباره شکوفا خواهد کرد. او توضیح نداد که چگونه می‌تواند به چنین هدفی برسد – و این در حالی است که با به روی کار آمدن دولت او، احتمال ازسرگیری گفتگوهای برجامی با ایالات متحده تقریبا به صفر رسیده است.
رئیس جمهور جدید رژیم ایران ادعا کرد که این رژیم کشورها و مردمان منطقه را خویشاوند خود می‌داند و این در حالی است که حکومت ایران اکنون چند دهه است با رژیم های اهل تسن در منطقه و به ویژه با عربستان سعودی که خادم حرمین شریفین نام دارد، به نزاع گسرده ادامه می دهد و حوثی‌های یمن را مسلح ساخته تا حکومت ریاض را سرنگون سازند.
رئیسی در پایان سخنان خود با اشاره به دستور خامنه‌ای که گفته بود اعضای دولت جدید باید هرچه رودتر معرفی شوند و مجلس درباره آن زیاد سختگیری نکند، وعده داد که در ظرف یک هفته آینده، این هدف را اجرایی خواهد کرد.
دو رئیس جمهوری پیشین حکومت، حسن روحانی و محمود احمدی نژاد، مراسم تحلیف رئیسی را تحریم کرده بودند، و یا دست کم می توان گفت که به این مراسم دعوت نشده بودند.
همچنین روسای پیشین مجلس شورای اسلامی و رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام هم در میان غایبان بودند.
رئیسی در حالی ادعا کرد “بر مردم تکیه دارد و خواسته های آنان را اجرا خواهد کرد”، که در آخرین دور انتخابات، حضور مردم در رای گیری، حتی به تائید مقامات حکومتی، در کمترین سطح قرار داشت و بر همگان مسلم بود که خامنه‌ای از هفته‌ها پیش رئیسی را به عنوان رئیس جمهوری اینده مشخص ساخته بود.
او ادعا کرد که دولت وی، برآمده از اراده مردم ایران است و در راستای خواسته‌های آنان رفتار خواهد کرد. علیرغم این ادعا، حکومت ایران قصد دارد برای جلوگیری از انتشار خواسته‌های مردم ایران، فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی را به شدت محدود و سانسور نماید و ارائه خدمات اینترنتی را نیز محدود سازد.
رئیسی در سخنرانی انشایی خود، ادعا کرد که حکومت ایران چنان موفق بوده است که اکنون بسیاری از کشورهای همسایه و جهان نسبت به دستاوردهای آن رشک می‌برند.
رئیس جمهوری جدید در سخنرانی خود، نه تنها بارها از مردم و خواست آن‌ها سخن گفت و ادعا کرد که این رژیم از بالاترین سطح حمایت مردمی برخوردار است، بلکه همچنین بر واژه “عدالت” بارها تاکید گذاشت و وعده داد که در این راه کوشش خواهد کرد.
رئیسی در سخنان چند هفته پیش خود، در رابطه با جنایات خود و حکومت در کشتار هزاران نفر از مردم ایران در تابستان ۶۷، ادعا کرده بود که این اعدام‌ها در راستای اجرای عدالت بوده است و حتی باید مورد تدیر قرار گیرد و جایزه دریافت نماید.
بسیاری از تحلیلگران امور ایران بر این باورند که انتصاب رئیسی به ریاست جمهوری، مرحله نهایی برای تکمیل دیکتاتوری کامل در ایران است که حکومت اسلامی را به یک رزیم فاشیستی تمام عیار مبدل می‌سازد که از یک سو خود را بارتاب دهنده اراده و خواست مردم توصیف میکند و در همان حال بیشترین سرکوب را علیه مردم و خواست آن‌ها به کار می گیرد.
