جنبش مادران داغدار، در ایران به واسطه فریاد تظلم خواهی مستمر آنان در گذر سالیان، که به یکی از مهم‌ترین و موثرترین حلقه‌های اعتراض به جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است خواستار عدم حضور مردم در پای صندوق های رای شدند.
حلقه “مادران جنبش سبز” در سال ۱۳۸۸ و پس از اعتراض‌های گسترده مردم به نتایج انتخابات و کشتار آنان در خیابان‌ها و بازداشتگاه‌ها و زندان، شکل گرفت
بسیاری از ایرانیان معتقدند که سرانجام :آه مادران زندانی و اعدام شدگان دامن این رژیم را خواهد گرفت، این ضرب‌المثل در ایران نشان از راستی فریاد مادران و خانواده‌هایی دارد که دادخواه خون به ناحق ریخته عزیزانشان‌اند اما حکومت اسلامی از بی‌تفاوتی به رنج آنان و تهدید و سرکوبشان ابایی ندارد.
این جنبش مادران ، از زمان روی کار آمدن حکومت اسلامی در ایران قدرت گرفت، زمانی که لعنت آباد مشهد، خاوران، کفر آباد کرمانشاه ، قطعه ۴۱ بهشت‌زهرا و نزدیک به ۳۰ محل شناسایی شده دیگر در سراسر ایران، وعده‌گاه مادران و خانواده داغدار افرادی شد که حکومت آنان را به دلایل عقیدتی، سیاسی یا در اعتراض‌های مردمی، کشته و اعدام کرده و گاه، گروهی و گمنام به خاک سپرده بود.
اکنون چهار دهه است که هر سال به شکلی بر تعداد این گورها و مادران و خانواده‌های رنج‌دیده افزوده می‌شود و نهادهای حقوق بشری و رسانه‌های مستقل و آزاد، اخبار این فجایع را منتشر می‌کنند؛ بی‌آنکه خم بر ابروی استبداد اسلامی بیاید. این شرایط باعث شد تا در ایران جنبشی خودجوش و قدرتمند با نام «مادران داغدار» شکل بگیرد.
اولین گروهی که با نام مادران داغدار شهرت یافت، «مادران خاوران» بود؛ مادران کشته‌شدگان تابستان ۶۷ که به صورت گروهی در گورستان خاوران دفن شدند.
در ماه‌های گذشته، بیشتر خانواده‌های داغدار با انتشار پیام، ویدیو و بیانیه‌های فردی و گروهی، تحریم انتخابات را خواستار شده‌اند؛ خواسته‌ای که در افت گرمای تنور انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران تاثیری زیاد داشته است.
مادر علیرضا انجوی که در جریان اعتراض‌های آبان ۹۸ «با شلیک مستقیم گلوله به سرش» جان باخت، می‌گوید: «این حکومت به فرزند شهید هم رحم نکرد … من به این حکومت ظالم رای نمی‌دهم! رای بی رای»
مادر محمد پورپیرعلی، جوان ۱۹ ساله‌ای که با گلوله نیروهای حکومتی کشته شد، می‌گوید: «رای ما سرنگونی این حکومت ظالم است.» مادر پژمان قلی پور هم می‌گوید: «ما خانواده‌های آبان هیچی از شما نمی‌خواهیم؛ فقط صدایمان باشید.»
مادر امید رضایی، از کشته‌شدگان آبان ۹۸، نیز در پیامی ویدئویی گفته است: «هیچ موقع رای نمی‌دهم، حالا بیایند مادرها را هم ببرند بکشند. ما از بچه‌هایمان که بیشتر نیستیم. بیایند مادرها را هم ببرند.»
مادر فرهاد مجدم، از دیگر کشته‌شدگان آبان ۹۸، با انتشار ویدیویی که بر مزار فرزندش گرفته شده است، می‌گوید: «شرمنده‌ام که پای صندوق رای رفتم. رای دادم که الان بیایم بچه‌‌ام را اینجا ببینم؛ بچه‌ای که هزار امید و آرزو داشت.»
مادران داغدار علاوه بر انتشار ویدیو یا پیام مبنی بر درخواست تحریم انتخابات، به تازگی نامه‌ای هم به نام مادران ایران منتشر شده است که بخشی از مادران داغدار آن را امضا کرده‌اند.
آنان در این بیانیه ضمن ابراز ناامیدی از رفتار مسئولان جمهوری اسلامی اعلام کردند که به این باور رسیده‌اند که «با این ساختار استبدادی و قانون اساسی، اوضاع هرگز بهتر نخواهد شد، بلکه بدتر و بدتر می‌شود».
در این نامه به صراحت آمده شده است: «به همین دلیل تا رسیدن به انتخابات آزاد و سالم در هیچ انتخابات دیگری شرکت نخواهیم کرد».
