زنده نام ستار لقایی نویسنده متواضعی بود که به دور از جنجال های خودستایانه، همراه با همسر خویش در لندن می زیست و چاپخانه کوچکی داشت که با آن گذران زندگی می کرد و در کنار آن به چاپ آثار خویش و کتابهای نویسندگان دیگر ایرانی می پراخت و تا آن جا که در توان داشت، در کارهای فرهنگی و تلاش در راه ایران، به دیگران نیز یاری می رساند و به همین جرم بود که اوباش رژیم ایران به چاپخانه او حمله بردند و شیشه بزرگ آن را شکستند تا به وی هشدار دهند از فعالیت سیاسی دست بردارد، که دست برنداشت.
زنده نام ستار لقایی از دوستداران رادیو صدای اسرائیل بود و داستان های کوتاه خویش را به صورت نمایشنامه سیاسی در می آورد و در اتاق کوچکی در گوشه چاپخانه خود، با همکاری هنرمندان ایرانی در لندن ضبط می کرد و برای پخش به اورشلیم می فرستاد.
در سال ۲۰۰۲ میلادی هنگامی که آقای منشه امیر به هدف انجام مصاحبه هایی برای برنامه “ایرانیان در غربت” به لندن رفته بود چند مصاحبه طولانی با وی انجام داد که برای نخستین بار پس از گذشت بیست سال، در این وبسایت انتشار می باید.
آقای منشه امیر در آن مصاحبه، در پاسخ به پرسش آقای ستار لقایی که خود را چه کسی می داند و چه هویتی دارد، توضیح داد که او ایرانی ایرانی زاده شده و دوران جوانی خود را در ایران گذرانده و سپس به اسرائیل مهاجرت کرده و دو سوم از زندگی خود را در این سرزمین گذرانده است (به محاسبه بیست سال از زمان این گفتگو، آقای امیر سه چهارم از عمر خود را در اسرائیل گذرانده است).
آقای امیر گفت که زبان و فرهنگ فارسی و آداب ایرانی با خون او عجین شده است، ولی در همان حال از فرهنگ و زیان عبری در سرزمین اسرائیل بهره مند گردیده و شخصیت او آمیخته ای از فرهنگ دو سرزمین است و هیچ یک به تنهایی قابل اندازه گیری نیست.
بخش نخستین این گفتگوی تاریخی در اختیار کاربران قرار دارد:
