کابل پایتخت افغانستان در آستانه سقوط به دست طالبان قرار گرفته و مردم شهر در وحشت به سر میبرند و کشورهای خارجی، به ویژه ایالات متحده و دولت های اروپایی می کوشند شهروندان و ماموران دیپلماتیک خود را از آن شهر بیرون آورند. بانک ها بسته است و مردم در کنار شعبات گرد آمده و پول خود را طلب می کنند. همچنین ادارات دولتی از کارمندان تخلیه شده و حتی مراجع ارشد دولتی هم دست و پای خود را جمع می کنند.
طالبان این بار نیز برای تصرف پایتخت افغانستان با کمترین هزینه، به شیوه های جنگی دوران صدر اسلام متوسل گردیده و در حالی که شهر کابل را از هر طرف محاصره کرده، ادعا می کند که قصد حمله به کابل را ندارد و می خواهد به طور مسالمت آمیز وارد شهر شود و حتی وعده می دهد که به جان مردم کاری ندارد و از ارتشیان و مسئولان حکومت کنونی انتقام نخواهد گرفت و آنها را مورد عفو قرار می دهد.
بدیهی است که کسی به این وعده های دوران جنگ های اسلامی اعتماد نمی کند. زیرا اگر طالبان حتی تعهداتی را که در مذاکرات قطر به عهده گرفته بود نقض کرده، چگونه می تواند به قول های خود در مورد عفو نظامیان و مسئولان حکومت اشرف غنی وفادار باشد.
بیش از همه، زنان کابل و سراسر افغانستان نگران هستند که با بازگشت طالبان به قدرت، دوباره همه آزادی هایی را که به تدریج کسب کرده بودند از دست خواهند داد و دوباره رژیم سرکوب و خشونت و تحقیر زنان و تبدیل آنان به کنیز خانگی باز خواهد گشت.
واکنش کشورهای غربی نسبت به این خشونت و جنایت طالبان، بسیار سطحی و بی ارزش است. پرزیدنت بایدن، در برابر انتقادهای فزاینده مردم آمریکا که چرا این گونه عجولانه سربازان را از افغانستان بیرون برده، از اقدام خود دفاع می کند و یادآور می شود که قول داده بود جنگ افغانستان و دخالت آمریکا در آن را به دولت آینده واشنگتن منتقل نخواهد ساخت، بله عزم جزم دارد که در همین دوران، به این دخالت آمریکایی که بیست سال است ادامه دارد، پایان دهد.
پرزیدنت بایدن تهدید کرده که اگر طالبان به منافع آمریکا در افغانستان تعرض کنند، هزاران سرباز آمریکایی را به آن کشور باز خواهد گرداند. هم اکنون نیز بیش از دو هزار سرباز آمریکایی در کابل حضور دارند، ولی ماموریت آن ها تخلیه بی خطر آمریکایی و به ویژه ماموران خود در آن کشور می باشد.
در ایران، سردرگمی پیرامون سیاستی که حکومت باید در برابر طالبان اتخاذ کند ادامه دارد. در همان حال که معاون اول رئیس جمهوری جدید، از طالبان به عنوان “امارت اسلامی” نام برده و از آنها درخواست کرده که به دیپلمات های ایرانی اسیر در شهر هرات آسیبی نرساند، بسیاری از روزنامه ها در تهران می نویسند که رژیم ایران نباید از یک گروه متعصب و بیرحم و سرکوبگر حمایت کند. برخی یادآور شده اند که طالبان جدی ترین دشمنان مسلمان اهل تشیع هستند و نباید به آن ها پر و بال داد.
حتی روشنفکران ایرانی و گروه های زنان و تلاشگران سیاسی در ایران نیز خواهان ابراز تنفر حکومت ایران از تسلط طالبان شده اند.
ولی گزارش های غیررسمی حاکی از آن است که رژیم در حال ترتیب دادن یک دیدار محرمانه با سرکردگان ارشد طالبان است تا از آن ها درباره سیاست احتمالی آینده در قبال ایران و شیعیان افغانستان آگاه شود. پیشتر گفته شده بود که اگر تفاهم و همکاری بین طرفین به دست آید، افغانستان به حیاط خلوت رژیم ایران مبدل خواهد گردید تا با سران حکومت ایران، در صورت سقوط رژیم خود بتوانند به آن سرزمین پناه ببرند.
از سوی دیگر، کشورهای غرب اروپا بسیار نگران هستند که موج تازه ای از پناهجویان افغانی آن کشورها را فرا بگیرد. این نگرانی در ایران و ترکیه نیز در ابعاد کمتری وجود دارد و هم اکنون صدها هزار و شاید بیش از دو میلیون نفر افغانی در کنار مرزهای ایران و پاکستان گرد آمده اند و به صورت رقت باری روز و شب می گذرانند تا شاید فرجی حاصل شود و از این دوزخ نجات یابند.
