آنها شرم ندارند و اگر داشتند چمدان های خود را می بستند و راه خود را می گرفتند و می رفتند و دیگر برنمی گشتند. آن ها ایرانی نیستند که اگر ایرانی بودند ایرانی را نمی کشتند…
آنها انسان نیستند اگر بودند این چنین محنت بر مردم ایران روا نمی داشتند و اینگونه مردم را به گلوله نمی بستند.
آنها کودکش هستند اگر نبودند با سلاح گرم وارد مدارس دخترانه نمی شدند که آنها را به گلوله ببندند…
آنها شرم ندارند اما هیچ انسانیتی هم ندارند و آنچه برایشان مهم است ادامه حکومت است و ادامه دیکتاتوری و ادامه کشتار مردم و ادامه بی لیاقتی و بی کفایتی است.
آنچه خوب میدانند دزدی و غارت و چپاول است…
آنچه در روحیه و معنویت آنها به وفور وجود دارد بی شرمی و بی وجدانی و بی انسانیتی است.
آنها می کشند و به غارت می‌برند و سرزمین ایران را به خطر می‌اندازند و هیچ اهمیتی برای آنها ندارد تنها اهمیت و انسانیت آنها این است که زن و فرزند خود را هر چه زودتر به کشورهای خارجی می فرستند که مبادا آسیب ببیند زیرا خوب میدانند که زمان می‌گذرد و حکومت هر روز لرزان‌تر میشود و به سقوط نزدیک‌تر میشود.
برخلاف همه خیزش های گذشته در ۴۳ سالی که پشت سر گذاشتیم این بار خواسته های ملت ایران در سطح وسیعی یکی است و آن برافتادن رژیم است.
آنها ادعا می‌کنند که محبوبیت یک آیت الله و یک مرجع تقلید بر حسب شمار پیروان آن و مقلدین آن است و امروز حکومت ایران هیچ مقلدی ندارد اما می‌گوید که حکومت از آن من است و مردم دشمن هستند و ما آنها را می کشیم که رژیم ما پابرجا بماند جز این هیچ چیز برای ما اهمیتی ندارد.
امروز دنیا پشت سر مردم ایران ایستاده است.
امروز سیاستمداران بزرگ جهان و سران کشورها و هنرپیشه گان و شخصیت های اجتماعی و مدافعان حقوق بشر و همه و همه از خیزش مردم ایران جانبداری می‌کنند و کشتار زنان و دختران و بزرگان و پیران را محکوم می دانند و از رژیم ایران می‌خواهد که آن را متوقف سازد.
از روز دوشنبه پس فردا کشورهای اروپایی تحریم‌های بیشتری را علیه حکومت ایران برقرار خواهند کرد.
همچنین ایالات متحده بر دامنه تحریم‌ها علیه سران رژیم و دست اندرکاران آن می‌افزاید.
اما به صراحت به اروپایی‌ها و سران آمریکا باید گفت که تحریم ها کافی نیست و اقدامات عملی باید انجام گیرد.
مردم ایران به کمک نیاز دارند.
مردم ایران درست است که به خیزش و مبارزه ادامه می دهند اما هرگونه کمک از بیرون برسد می تواند برای آنها و برای ادامه تداوم این خیزش موثر و مفید باشد.
مردم ایران از اروپا و آمریکا و همه کشورهایی که طرفدار حقوق بشر هستند انتظارات بیشتری در این زمینه دارد همچنین با آن که فعالیت های ایرانیان برون‌مرزی تاکنون بسیار موفق بوده و ملت درون مرز از آنان سپاسگزار است اما هنوز کافی نیست و نباید متوقف شود.
ایرانیان همچنان در هر کشوری که هستند باید در برابر سفارتخانه های حکومت اسلامی ایران در سرزمین های مختلف اجتماع کنند و علیه رژیم شعار بدهند و براندازی آن را خواستار گردند.
دنیا هنوز احتیاج دارد که با رنج و محنت مردم ایران بیشتر آشنا گردد.
ایرانی ها در هر کشوری باید رسانه های عمومی را در راه حمایت از مردم ایران بسیج کنند.
در داخل کشور اعتصاب‌هایی آغاز شد که می تواند بسیار امیدبخش باشد به ویژه اعتصاب کارگران صنایع نفت اما آن هم هنوز به اندازه کافی گسترش پیدا نکرده است و کارگران رشته‌های دیگر نیز باید به آنها بپیوندد و حکومت را فلج کنند و عملاً نشان دهند که دیگر هیچ قدرتی در کشور ندارد و مردم آن را نمی خواهند و آنها انسان نیستند و ایرانی نیستند و مسلمان نیستند بلکه یک چیز می خواهند و آن ادامه غارت کشور ایران است بیش از این چیزی نمی‌خواهند.
پرسشی که مرتباً تکرار می شود آن است که این خیزش آیا به نتیجه خواهد رسید و اکنون وارد دومین ماه خود شده شده است آیا ادامه خواهد یافت؟
آیا حکومت بالاخره خواهد افتاد؟
اینها پرسش‌هایی است که ملت ایران و همه ملت‌های دیگر جهان را به خود مشغول داشته است.
پاسخ قاطع و روشن نمی توان داد اما آینده خیزش به خود ملت ایران بستگی دارد به آن بستگی دارد که مردم خیابانها را ترک نگویند.
از همین حالا به خوبی احساس میشود که حکومت دارد افزار کار را از دست می دهد.
هرج و مرج در حکومت پیش و بیشتر میشود.
حتی محمود احمدی‌نژاد همان رئیس جمهوری سرکوبگر نیز امروز زبان شکایت گشوده و می‌گوید که آرزو دارد که مردم پیروز شوند.
او نمی گوید که باید حکومت ساقط گردد…
چگونه ساقط گردد وقتی خود او مدت ۸ سال در تسلط بود و می‌توانست تصمیم گیری کند و گامی در راه آزادی و رفاه مردم ایران بردارد که بر نداشت و اکنون که او را کنار گذاشته‌اند می کوشد به هر وسیله خود را وارد صحنه کند که نباید به آن اعتبار و اطمینان داشت.
خود مردم ایران هستند که تاکنون به خوبی نشان دادند که دست از مبارزه بر نمی دارند اما این مبارزه باید گسترش یابد.
اعتصاب های عمومی و اعتصاب کسبه بسیار مهم است اتوبوسرانی ها و همچنین ورزشکاران نباید از این پس در میدان حاضر شوند و مسابقه بدهند و بگویند ما این حکومت را نمی خواهیم.
نسلی که امروز موج اعتراض ها و خیزش ها را به دست دارد یک نسل جوان است.
دانشجویان هستند و زنان و دختران و حتی دختران مدارس ابتدایی…
آنها هستند که به مبارزه ادامه خواهند داد و این بار تلاش ملت ایران چهره ای دیگر دارد.
بسیار جدی تر و قاطعانه تر از گذشته است.
مردم ایران می دانند که سران این حکومت برای آنکه در حکومت بمانند از هیچ جنایتی و هیچ اقدام ضد بشری رویگردان نیستند اما همین افراد بی‌وجدان امروز در برابر بن بست قرار دارند.
اگر بیشتر بکشند مردم ایران جری تر و دلاور تر و معترض تر خواهند بود.
اگر نکشند موج اعتراض ها گسترده تر خواهد شد.
آنها چاره‌ای ندارند جز آنکه چمدان ها را ببندند و اعلام کنند که ما قادر به اداره کردن مملکت نیستیم انسان باشند و اعتراف کنند که شکست خوردند به هیچ نتیجه‌ای و به هیچ امیدی و به هیچ آرزویی که برای خود تعیین کرده بودند نرسیدند و اگر پول هایی را دزدیده و به خارج منتقل کردند آن هم اهمیتی ندارد و نمی تواند آینده آنها را تضمین کند در هر کشوری که باشند و به هر کجا که بروند دست قانون و عدالت و دادخواهی آنها را بالاخره خواهد گرفت.
دادگاه های بین المللی آماده و در انتظار هستند که بتوانند افراد وابسته به گروه جنایتکار رژیم ایران را روی صندلی متهمین بنشانند و محاکمه کنند و به مجازات برساند.
آنها به هر کجا که بروند روی خوش نخواهند دید و از این جهت تا آخرین لحظه پایداری خواهند کرد و در حکومت خواهند کرد و خون خواهند ریخت و تلاش خواهند کرد که مردم ایران را سر جای خود بنشاند اما مردم به ویژه زنان و دختران نشان دادند که این بار کارد به استخوان رسیده است و ساکت نخواهند نشست و خیابانها را ترک نخواهند گفت.
آنها قربانی بسیار دادند ولی میدانند که اگر این حکومت ادامه یابد قربانیان دو برابر و چند برابر خواهد شد بنابراین لازم است تا برافتادن رژیم مبارزه ادامه یابد و مردم از هیچ نترسند و همه همیاری و همکاری و همبستگی را حفظ کند تنها با همین همبستگی است که مردم ایران می توانند بالاخره پیروز شود.
امروز همه ملت ایران و همه آحاد ملت ایران و همه اقلیت ها در هر نقطه ای از این سرزمین پاک هستند دست اتحاد به یکدیگر دادند.
یک شعار دارند و آن مرگ بر دیکتاتور یک شعار دارند و آن زن زندگی آزادی است و در این راه همه دست به دست هم دادند و در هر نقطه‌ای که هستند از بلوچستان تا کردستان و خوزستان و از خراسان تا استان فارس یا آذربایجان…
این یکی از مشخصه های بسیار پر ارزش چیزی است که وارد دومین ماه خود شده است و حکومت عاجز مانده که این صدای اعتراض را چگونه می تواند خاموش کند؟
مسلما تلاش خواهند کرد که فعالان حقوق بشر و تلاشگران سیاسی در ایران را بیش و بیشتر سرکوب کنند.
امروز زندان های آنها پر از انسانهای آزادیخواه است.
در همه چیز دخالت کردند و نویسندگان را زیر فشار می گذارند که ننویسند.
روزنامه نگاران را توقیف می‌کنند که چرا اخبار واقعی انتشار می‌دهند.
هنرپیشه گان و هنرمندان را از فعالیت باز میدارند که مبادا از خیزش مردمی حمایت کنند.
اما این تلاش حکومت تا کی می تواند ادامه یابد؟
چند نفر را میتواند بازداشت کند؟
چقدر زندان های آنها جای دارد؟
چقدر ماموران مزدور و سرکوبگر دارند که بتوانند با این موج عظیم خیزش مردمی رویارویی کنند و آن را فرونشاند؟ مردم اگر به این تلاش ادامه دهند و اگر خیزش آنها همچنان راه پیماید بلاخره پیروز خواهند شد.
هیچ حکومتی و هیچ دیکتاتوری تا به حال نتوانسته است در برابر خواست مردم ایستادگی کند اما شرط آن است که مردم بخواهند و برای اجرای خواسته های خود دست اتحاد و همکاری دهند.
همه در این موج شرکت کنند…
اعتصاب ها گسترده تر شود…
دوکان ها بسته بماند…
صنایع نفت فلج شوند و غیره و غیره که همگان می دانند که چه باید کرد و چگونه باید آن را انجام داد.
در چنین شرایطی است که سقوط حکومت حتمی خواهد شد سقوط حکومت شتاب خواهد گرفت و مردم آزاد خواهند شد. چنین موقعیتی تاکنون هرگز در ایران سابقه نداشته است و باید از آن حداکثر استفاده به عمل آید و مردم خسته نشوند و از میدان به در نروند و با مزدوران حکومت بایستند و مقابله کنند دیدیم و بسیار دیدیم که مردم به جای آن که در برابر ماموران رژیم بگریزند به آنها حمله می برد و آنها را مضروب می سازند و ناچار به فرار می‌کنند.
چنین باید باشد…
مردم نباید از حکومت بترسند… ابراز نگرانی می شود که این خیزش مردمی ممکن است به یک نبرد مسلحانه مبدل شود امید داشته باشیم و دعا می‌کنیم و آرزو داریم که چنین نشود.
نبرد مسلحانه در شرایط کنونی به هیچ وجه به سود مردم نیست اما اگر حکومت باز هم بکشد و بیشتر بکشد و به سرکوب ادامه دهد و به زنان تجاوز جنسی کند و دختران دانش آموز را به هلاکت برساند و به سوی مردم گلوله های ساچمه ای همچنان شلیک کند شاید مرحله‌ای برسد که برخی تصور کنند که دیگر چاره ای باقی نمانده و باید وارد میدان عمل شد و شعارهایی در این زمینه شنیدیم که وای به روزی که من اسلحه به دست بگیرم…
امیدواریم که آن روز پیش نیاید.
مردمی ایران به کاربرد اسلحه نیازی نداشته باشند امیدواریم که فشار بر آنها آنقدر شدت یابد که ناچار شوند حکومت را به دست مردم بسپارند البته احتمال آن در شرایط کنونی بسیار بعید است اما در صحنه سیاست و در صحنه مبارزه ملی هیچ چیز بعید نیست و همه چیز امکان پذیر است و این اکنون به دست ملت ایران است که تاکنون قربانیان بسیار داده و فداکاری‌ها کرده نبرد های قابل تحسینی را انجام داده است که به آن اذامه دهد و از پای نایستد و به سران حکومت اعتماد نکند.
آنها قول می‌دهند که با مردم کنار خواهند آمد…
رئیس قوه قضاییه می گوید که بیایید و بشینیم که مذاکره کنیم…
کدام مذاکره؟ پاسخ آنها تاکنون گلوله بوده است و مرگ بوده است و گاز اشک آور بوده است و آیا آنها آنهایی که تاکنون به خواسته‌های مردم هیچ توجهی نکردند آیا حاضرند بنشینند و گفتگو کنند و متقاعد شوند که باید بروند؟
به عکس همان رئیس قوه قضاییه می‌گوید که باید بر ابعاد سرکوب افزود و به آنها امان نداد و نگذاشت که اعتراض های آنها گسترده تر شود و از یک سو می گوید که بیاید و گفتگو کنیم و از سوی دیگر فرمان می دهد که به سخت گیری ها و بی رحمی ها و سرکوب‌ها ادامه دهید و به مردم و ملت ترحم نکنید.
بدینسان ایرانیان با یک دشمن روبرو هستند و آن حکومت است که حاضر است بکشد ولی باقی بماند و نرود اما دادگاه نورنبرگ را پس از جنگ جهانی دوم از یاد نبریم…
همین دو عامل رژیم که در دادگاه های اروپایی محکوم و مجازات شدند را از یاد نبرید.
این جنایات شما پاک شدنی نیست و هر کجا که بروید و اگر در داخل کشور بمانید با انتقام‌جویی مردم روبرو خواهید شد و اگر بتوانید فرار کنید بالاخره ممکن است دست عدالت دامان شما را بگیرد بنابراین از کشتار ملت ایران دست بردارید و مهمتر از آن شرم داشته باشید و چمدان های خود را ببندید و بروید و ملت ایران را راحت بگذارید.
ملت ایران شایسته آن است که همانند هر ملت دیگری در رفاه و پیشرفت و ترقی زیست کند.
کشور ایران را باید از نو ساخت…
ایران این سرزمین پاک و این سرزمین بزرگ و این مردمان خوب باید همانند کشورهای سعادتمند دیگر جهان بتوانند از رفاه و نیکبختی برخوردار باشند.
چمدان هایتان را ببندید و بروید زیرا ممکن است فردا برای شما دیر باشد…
اورشلیم؛شنبه۲۳ مهرماه ۱۴۰۱–۱۵ اکتبر ۲۰۲۲
