پرسش آن است که آیا ملت ایران باید معکوس شود؟
آیا دیگر کاری دیگر از دست این مردم بر نمی آید؟
آیا ملت ایران باید تسلیم این جنایتکاران رژیم جنایت پیشه باشد؟ راه امید دیگری وجود ندارد؟
همگان میدانند که چنین نمی‌تواند باشد.
این حکومت ظلم و ستم نمی تواند پایدار بماند.
نه فقط ظلم می‌کند و نه فقط ستم روا می دارد بلکه در همه زمینه های زندگی مردم با شکست روبرو شده است.
از دستشان کاری بر نمی‌آید جز سرکوب و جز فشار و جز ایجاد رعب و وحشت اما مردم ایران وحشت شان ریخته است و این حکومت راه به جایی نخواهد برد.
پیروزمند این پیکار سرانجام خود ملت ایران خواهند بود.
تاریخ این را نشان داده است. ظلم و ستم نمی‌تواند پایدار بماند. بسیاری از ایرانیان گفته اند بدون کمک هایی که از خارج از کشور برسد قادر نخواهند بود این حکومت را براندازند.
سخن از رژیمی است که هیچ یک از اصول اخلاقی را در نظر ندارد.
کشتن مردم برایش بی اهمیت است و هنگامی که ما مقایسه میکنیم این رژیم را حتی با عقب مانده ترین حکومت های حاکم در سال های اخیر در برخی از نقاط جهان می بینیم که آنها ستمگر تر و جنایت پیشه تر از هر رژیم دیگری هستند.
در سریلانکا، در کامبوج، در زیمبابوه حکومت ها فرو ریختند یعنی خشم مردم نتیجه بخش بود و کاخ‌های ستم یکی پس از دیگری فرو ریخت.
آیا در ایران این حاکمان جبار آسیب ناپذیر هستند؟
خیر… آن کس که چنین می‌اندیشد اشتباه می‌کند.
اینها ضعیف‌ترین ها هستند و چون ضعیف هستند بر شدت سرکوب می‌افزایند اما ترس مردم ایران ریخته است و از این پس تهدیدهای آنها و عملیات ارعاب آمیز آن ها دیگر نتیجه ای نخواهد داشت. امروز ما می بینیم که بر سر یک مسئله ظاهر کم اهمیت یعنی حجاب چه هیاهویی در ایران به راه افتاده است و چگونه زنان ایران یعنی زنان دلاور ایران دست اتحاد می‌دهند و در برابر رژیم می ایستند.
حکومت آنها را دیوار کوتاه تصور کرده بود اما اکنون می بینند که این بانوان حصار تزلزل ناپذیر هستند و دیوار بلندی هستند که حکومت نخواهند توانست از آن عبور کند.
ظاهراً مسئله حجاب بی اهمیت است.
چه مانعی دارد که زنان در داخل خانه خود آزاد باشند هر چه می‌خواهند بپوشند و هر گونه می خواهند رفتار کنند اما هنگامی که از خانه بیرون می آیند مقررات اسلامی را حفظ کنند.
چه مانعی دارد؟
دقایقی یا ساعتی در بیرون از خانه مطیع حکومت باشند و حجاب داشته باشند…
چرا چنین نکنند و چرا علیه آن به پا می خیزند و سر و صدا راه می‌اندازند و علیه رژیم شعار می‌دهند.
این مخالف مقررات اسلامی است و مخالف قوانین حکومت است چرا زنان سرپیچی کنند؟
اما زنان می دانند و خود حکومت هم علنا می گوید که حجاب سنگر نخست ماست که اگر این سنگر فروریزد همه سنگرهای دیگر آنها نیز یکی پس از دیگری فرو خواهد ریخت.
بنابراین سخت‌ترین تلاش را به عمل می‌آورند و شدیدترین سرکوب را به راه می‌اندازند که نگذارند زنان در این نبرد پیروز شوند.
آنچه ما هنوز کم داریم این واقعیت تلخ است که بسیاری از مردان می ایستند و تماشا می کنند و داخل نمی شوند.
ظاهراً به آنها ارتباطی ندارد…
مسئله حجاب زنان است و به مردان چه کار و آنها می ایستند شاهد دستگیری زنان و انتقال آنها به شکنجه گاه ها هستند و تنها کاری که می کنند آن است که دوربین به دست بگیرند و فیلم بگیرند و به خارج بفرستند.
این بیشترین کاری است که می توانند بکنند اما خود آنها دیدند که در هر مورد که وارد میدان شده و در برابر ماموران ایستادند و زنان را نجات دادند پیروز آنها بودند و ماموران حکومت عقب‌نشینی کردند.
این را مردان ایران به چشم دیدند و باید آن را گسترش دهند و نگذارند که ماموران سرکوبگر بیایند و زنان به اصطلاح بدحجاب یا بی حجاب را بازداشت کنند و ببرند آن ها را شکنجه کنند و به آنها تجاوز جنسی کنند و آنها را بترسانند که تا شاید بتوانند غائله را خاموش کنند.
مردان نباید بگذارند که چنین رفتاری با زنان شود.
این زنان خواهران آنها و مادران آنها و همسران آنها هستند چرا از آنها حمایت نکنند؟
چرا مردان فقط در حاشیه بایستند و نظارت کنند و نه بیشتر…
اما علی رغم آنچه گفتیم خود خامنه ای اکنون اذعان می کند و اعتراف می‌کند که این جنبش دارد گسترده و گسترده تر می شود و این است که در دیدار با شماری از آخوندهای حکومتی به آنها توصیه می کند که قضیه را آنقدر کش ندهید که به یک خطر موجودیتی برای رژیم مبدل شود اما حکومت در راهی گام گذاشته که عقب نشینی برایش امکان ندارد.
اگر کوتاه بیاید گستاخی زنان بیشتر خواهد شد و فردا ممکن است مردان نیز به این کارزار بپیوندند و اگر سخت گیری را بیشتر کند باز هم زنان بر شجاعت و شهامت خود خواهند افزود و ب تلاش گسترده تر و مبارزه بیشتر و شدیدتر خواهد شد و آنگاه است که مردان نیز وارد میدان شوند و دست یاری به زنان و همسران و خواهران خود بدهند و آنها را حمایت کنند.
یعنی حکومت وارد بن‌بستی شده که راه گریزی ندارد و بالاخره باید تسلیم شود و هنگامی که تسلیم شود پایان عمرش فرارسیده است این را خودشان به خوبی میدانند…
ایستادن در برابر سرکوبگری های رژیم به بهانه بدحجابی همانگونه که خودشان گفتند و همگان نیز میدانند سنگر نخست است…
صحبت از حجاب تنها نیست و حجاب امری است که به خود زنان مربوط می شود.
آن کس که حجاب میخواهد بپوشد، بپوشد و آن که نمی خواهد تابع حجاب باشد باید بتواند آزاد رفتار کند.
در هیچ کشور اسلامی حتی در عربستان حجاب اجباری نیست اختیاری است.
رژیم ایران به مرحله ای رسیده و به مرحله ای در واقع مضحک و غیر قابل قابل باور رسیده که حتی سنگ قبر زنان به اصطلاح بی حجاب را می شکند و خرد می‌کند و می‌گوید آنها هم در قبر خود در گورستان باید حجاب داشته باشند در غیر این صورت ممکن است دیدن تصویر آنها یعنی انسان هایی که زیر خاک نهفته شده اند مردم را تحریک می‌کند.
آنها حتی مجسمه ها را تحمل نمی‌کنند و اگر مجسمه زنی با ساق پای عریان باشد می‌گویند باید پوشیده شود و یا پایش را بشکنند و مجسمه را به کناری بیندازند و پایین بیاورند.
تا این حد این ها به مرحله مضحک و غیرقابل باور رسیده اند اما چه کنند این دوکان آنهاست… دوکان را نمی‌توانند ببندند و اگر ببندند ورشکست می‌شوند و اعتراف به شکست می کنند و فردایی برای آنها باقی نخواهد ماند.
این شیوه رفتاری در حالی است که حکومت در همه زمینه های مدیریتی با شکست روبرو شده و نشان داده که بی کفایت و بی لیاقت است و نخواهد توانست که ایران را نجات دهد و نخواهد توانست مشکلات مردم را حل کند و حتی اگر سیلابی جاری شود حکومت کاری از دستش بر نمی آید چون توانایی آن را ندارند و از دانش آن بی بهره هستند و بی لیاقت و بی کفایت هستند آنچه که خوب می دانند دزدی و غارت است و نه فقط خود می دزدند و به یغما می برند بلکه ثروت ملت ایران را در اختیار بیگانگان قرار می دهند.
بخش بزرگی از درآمد ایران را برای حزب الله و حوثی ها و حشد الشعبی ها و دیگران می فرستند و مردم ایران خودشان گرسنه هستند اما پول مردم ایران برای سازمان‌های ترور میرود.
از دیدگاه حکومت ترور مهمتر از سیر کردن شکم مردم است و نه فقط این بخش عمده ای از این ثروت و توانایی ملی ایران را به رایگان و یا در برابر تعهد از حمایت از رژیم به بیگانگانی چون روسیه می دهند.
می روند و شمار پرواز ها را به روسیه بیش و بیشتر می کنند که بتوانند به آسانی برای آنها اسلحه بفرستند و نگذارند که سرکوب و کشتار علیه مردم اوکراین در صحنه جنگ متوقف شود.
این حکومت راه به جایی نخواهد برد.
پیروزمند این پیکار بالاخره خود مردم ایران خواهند بود.
تاریخ این را نشان داده است که ظلم و ستم نمی‌تواند پایدار بماند…
اورشلیم؛شنبه ۷ امرداد ماه ۱۴۰۱–۳۰ جولای ۲۰۲۲
