ظاهرا توانسته اند از طریق خشونت و سرکوب، موج گسترده اعتراضات در اصفهان و چهارمحال و بختیاری را فرو نشانند. ولی مشکل وخیمی مانند کمبود آب، که به زندگی روزمره مردم و همچنین معیشت کشاورزان مربوط می شود، نمی توان مساله کم آبی را حل کرد و بی تردید، این مشکل وخیم تر خواهد شد – گرچه ممکن است با آغاز فصل بارندگی، در طول زمستان چندان محسوس نباشد.
اهمیت خیزش مردمان اصفهان از جمله در آن است که اهالی این شهر به صورت نسبی، احساسات مذهبی قوی تر دارند و در گذشته یکی از ستوان های نگاهداری بنای نیمه لرزان رژیم دینی بوده اند و در جنگ با عراق قربانیان زیاد داده اند.
اصفهان، پس از تهران، پرخروش ترین شهر کشور است که به طور نسبی وزنه سیاسی سنگین تری در مقایسه با بسیاری از شهرهای دیگر دارد.
در روزهای اخیر کلیپ های بسیاری از خیرش مردم اصفهان در رسانه های عمومی و شبکه های اجتماعی منتشر شده است که همگی از عمق نارضایی مردم حکایت دارد.
با آن که معترضین در نخستین روزهای گردهمایی در بستر رودخانه زاینده رود از سردادن شعارهای سیاسی خودداری می کردند، ولی از روزی که ماموران مزدور رژیم به آتش زدن چادرها و تیراندازی به سوی معترضین پرداختند، شعارهایی چون مرگ بر دیکتاتور و حتی مرگ بر خامنه ای شنیده شد.
روی آوردن حکومت به استفاده از تفنگ های ساچمه ای، یکی از وحشیانه ترین رفتارهای رژیمی است که جان مردم کوچکترین اهمیتی برایشان ندارد و کسانی که از ناحیه چهره هدف قرار گرفته اند، ده ها ساچمه ریزی وارد صورت و حتی از گوشت و استخوان چهره آنان شده که ممکن است شخص مصدوم را برای همیشه دچار ناراحتی های علاج ناپذیر جسمی کند. به این گونه رفتار، جز “جنایت جنگی” نام دیگری نمی توان گذاشت.
یک نمونه از سخنان و دیدگاه های اهالی معترض اصفهان در کلیپی در رسانه همگانی انتشار یافته که در این جا در اختیار علاقمندان قرار داده ایم:
