پناهجویان ایرانی در ترکیه، شکایت می کنند که هر چه زمان می گذرد، وضع اقامت آنان و امکانات معیشتی دشوارتر می گردد. از یک سو شمار بیشتری از پناهجویان از ایران، عراق، سوریه و حتی مناطق فلسطینی نشین خود را به ترکیه رسانده و تقاضای پناهندگی می کنند و از سوی دیگر، وضع اقتصادی در ترکیه هر روز بدتر می شود و ارزش پول آن کشور پایین تر می آید و دولت آنکارا از حداقل امکانات معیشتی که حاضر است در اختیار پناهندگان قرار دهد می کاهد.
با آن که ترکیه بابت هر پناهجویی که به آن کشور روی آورده، مبالغ چشمگیری از اتحادیه اروپا و سازمان ملل و نهادهای رسیدگی به امور پناهندگان دریافت می کند، ولی حاضر نیست به پناهجویان کوچکترین کمک خرجی بدهد.
وخیم تر آن که هر پناهجو باید در شهری که پلیس ترکیه برایش تعیین کرده بماند و حق خروج از آن جا را ندارد. معمولا پناهجویان را به شهرهای کوچک در غرب ترکیه می فرستند که تقریبا هیچ گونه امکانات معیشتی در آن جا برایشان وجود ندارد.
همچنین پناهجویان حق کار کردن رسمی ندارند و اگر پلیس آنها را شناسایی کند، اخراج خواهند شد.
در چنین شرایطی که دولت ترکیه به پناهجویان کمک خرج نمی دهد و آن ها را به شهر کوچکی محدود می کند و اجازه کار به پناهجو نمی دهد، تنها کسانی که از خانواده خود در خارج از ترکیه کمک مالی می گیرند می توانند به یک زندگی حقیرانه ادامه دهند و افراد دیگر، باید به کارهای سیاه و حتی نامشروع بپردازند تا شاید درآمدی داشته باشند.
یک بانوی ایرانی گفت که در چنین شرایطی او ناچار شده در خانه یک خانواده بزرگ ترک به کلفتی بپردازد و حقوق روزانه او بابت ده ساعت کار، به سه دلار هم نمی رسد.
مردان نیز می گویند که باید با حداقل دستمزد به کارهای سخت بپردازند و در بسیاری از موارد، کارفرما به علتی حاضر به پرداخت حقوق آن ها نشده و این نگون بختان نیز امکان شکایت ندارند، زیرا پلیس ترکیه آنها را بازداشت خواهد کرد. این واقعیت تلخ موجب شده که شماری از کارفرمایان به سوء استفاده های استثماری از این نگون بختان بپردازند.
حداکثر اجازه اقامت برای پناهجویانی که یک آپارتمان اجاره کرده اند، یک سال است و در پایان آن، افراد باید به کشور خود بازگردند و یا به یکی از شهرهای کوچکی که پلیس تعیین می کند منتقل شوند که زندگی در آن جا دشوار است.
بیش از شانزده هزار نفر ایرانی در سال های اخیر در ترکیه خانه خریده اند تا بتوانند محلی برای اقامت داشته باشند. ولی همانگونه که گفته شد، وضع اقتصادی در ترکیه بسیار بحرانی است.
رجب طیب اردوغان بارها کشورهای اروپایی را تهدید کرده که اگر به کمک های مالی بابت رسیدگی به پناهندگان نیافزایند، درهای ترکیه را خواهد گشود و سیل پناهجویان، به سوی کشورهای غرب اروپا به راه خواهد افتاد.
کمیساریای عالی پناهندگان، وابسته به سازمان ملل، در سال های اخیر دفاتر خود را در ترکیه، گرجستان و چند کشور دیگر بسته و رسیدگی به امور پناهندگان را به وزارت کشور در آن سرزمین ها محول ساخته که هیچ امیدی برای مهاجرت به یکی از کشورهای پیشرفته جهان باقی نمی گذارد.
